مقایسه تاثیر تعداد ایمپلنت و زوایای آن در توزیع استرس وارده بر استخوان فک بالا در روش All on four با روش معمول

Abstract

زمینه و اهداف: روش All-on-Four شامل استفاده از ایمپلنت های زاویه دار به منظور استفاده از طول کوتاهتر کانتی لور می باشد. هدف از این مطالعه بررسی توزیع استرس در اطراف ایمپلنت ها در استخوان ماگزیلا در روش All on four با زوایای مختلف ایمپلنت و روش درمانی معمول با 6 ایمپلنت به وسیله آنالیز اجزاء محدود است. مواد و روش کار: مدل سه بعدی فک بالا بهمراه ایمپلنت ها که در قدام سینوس قرار داده شدند و با یک سوپراستراکچر اسپلینت شدند، طراحی شد. به طور کلی، 5 مدل طراحی شد. در مدل های اول تا چهارم، 4 ایمپلنت قرار داده شد که ایمپلنت های خلفی دارای زاویه بترتیب 0، 15، 30 و 45 درجه بودند. در مدل پنجم 6 ایمپلنت عمودی قرار داده شد. نیروی 100 نیوتن در ناحیه دیستالی سوپراستراکچر سمت چپ و بصورت عمودی وارد شد. حداکثر استرس در استخوان های اسفنجی و کورتیکال ارزیابی گشت. یافته ها: حداکثر مقادیر استرس در مدل اول با چهار ایمپلنت و زاویه صفر درجه در استخوان های اسفنجی و کورتیکال بترتیب 15/7 و 69/51 مگاپاسکال بود. کاهش استرس در مدل های دوم تا پنجم بترتیب %7، %18، %54 و %24 در استخوان اسفنجی و %12، %36، %62 و %62 در استخوان کورتیکال بود. نتیجه گیری:افزایش زاویه ایمپلنت خلفی موجب کاهش طول کانتی لور و در نتیجه کاهش حداکثر استرس در هر دو نوع استخوان اسفنجی و کورتیکال شد. در محدوده نتایج بدست آمده از این مطالعه تاثیر کاهش طول کانتی لور بر کاهش استرس بیشتر از افزایش تعداد ایمپلنت ها بود