مقایسه تاثیر تجویز سیستمیک پالیفرمین و دهانشویه کلرهگزیدین در پیشگیری از بروز موکوزیت ناشی از شیمی درمانی در کودکان مبتلا به ALL
چکیده
موکوزیت دهانی وضعیتی است که در آن غشای مخاطی دهان ملتهب شده و شروع به زخم شدن می کند. این وضعیت شایعترین عارضه جانبی درمان بدخیمی ها است که شیوع آن از 40% تا 70% است ولی بروز آن در کودکان به 90% می رسد. علی رغم به کار گیری روش های مختلف تاکنون راه حل قطعی جهت درمان موکوزیت دهانی ناشی از شیمی درمانی ارائه نشده است. استفاده از فاکتور رشدی پالیفرمین یکی از روش های به کار رفته است که در این مطالعه سعی شده تاثیر آن در پیشگیری و درمان موکوزیت ناشی از شیمی درمانی در کودکان مبتلا به ALL بررسی شود. مواد و روش کار : 90 کودک مبتلا بهALL انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه مشابه تقسیم شدند. در گروه مورد تجویز داروی پالیفرمین با پروتکل 3 روز قبل از شیمی درمانی و با دوز 60 mc/kg/day به صورت IVداخل سرم انجام شده و بعد از اتمام شیمی درمانی دوباره با همین دوز و به مدت 3 روز تجویز شد. برای گروه شاهد دهان شویه کلرهگزیدین تجویز شد که بیماران از3 روز قبل از شیمی درمانی به مدت 14 روز، هر روز 2 بار (صبح و عصر) هر بار cc10 ازداروی مذکور را به مدت یک دقیقه در دهان گردانده و سپس خارج کردند. داده های بدست آمده از مطالعه با استفاده از آزمونtwo way anova مورد بررسی و تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج: تفاوت معنی داری بین دو گروه شاهد و مورد وجود داشت. ((p < 0.05 نتایج آزمون نشان داد عملکرد پالیفرمین و کلرهگزیدین در درمان و کاهش درجه ابتلا به موکوزیت دهانی ناشی از شیمی درمانی در کودکان مبتلا به ALL یکسان نیست و پالیفرمین عملکرد بهتری در کاهش بروز موکوزیت در هفته اول و دوم دارد. نتیجه گیری : با وجود محدودیت های مطالعه می توان گفت پالیفرمین در مقایسه با کلرهگزیدین در پیشگیری از موکوزیت ناشی از شیمی درمانی موثرتر است