تاثیر اپلاینس های ثابت ارتودنسی بر روی مورفولوژی سلول های اپی تلیال مخاط باکال در طی درمان ارتودنسی

Abstract

بررسی سیتومورفومتری وسیتومورفولوژی سلولهای اپی تلیالی مخاط دهانی مجاور اپلاینسهای ارتودنسی با استفاده از روش اکسفولیاتیو سیتولوژی است. مواد وروشها.سلولهای اپی تلیالی مخاط دهان به ظاهر سالم از 32 بیمار ارتودنسی در سه مقطع زمانی: روز صفر(قبل از جاگذاری اپلاینسها)،14 و60 روز بعد از جایگذاری اپلاینسها ،بوسیله روش اکسفولیاتیو سیتولوژی تهیه شد.نواحی مورد بررسی شامل: الف)مخاط دهان مجاور براکتهای انسیزور پایین، ب)مخاط دهان مجاور براکتهای کانین بالا و ج)مخاط دهان مجاور بندهای مولر اول بالا بودند. مساحت هسته وسیتوپلاسم و نسبت مساحت هسته به سیتوپلاسم با استفاده از سیستم آنالیز تصویری اندازه گیری شدند.مورفولوژی سلولی و سلولاریتی هم با استفاده از تکنیک پاپانیکولائو ارزیابی گردید. برای متغیرهای مورد ارزیابی آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) محاسبه شده و سپس نرمال بودن توزیع داده ها با آزمون Kolmugorov- smirnov ارزیابی شد. جهت ارزیابی سیتومورفولوژی سلولها در نواحی و در زمانهای مختلف از آزمون آماری Friedman test و از آزمون Wilcoxon test برای مقایسه دو به دو گروهها استفاده شد. جهت مقایسه مساحت هسته و سیتوپلاسم سلولهای هر ناحیه در زمانهای مختلف از آزمون آماریRepeated measures ANOVA و از آزمون Paired t-test استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها.مساحت هسته سلولهای مجاور وسایل ارتودنسی بعد از قراردهی اپلاینسها کاهش یافت.مساحت هسته در همه نواحی کاهش غیر معنی داری را نشان داد بجز در ناحیه انسیزورهای پایین که در آن اندازه هسته 60 روز بعد از جایگذاری اپلاینسها به کمترین مقدار خود رسید.(001/0>P) سلولهای اپی تلیالی مورد مطالعه تغییرات غیر معنی داری در اندازه سیتوپلاسم نشان دادند.بر اساس طبقه بندی پاپانیکولائو،اسمیرهای نوع1 در تمام نواحی غالب بودند.با این حال اسمیرهای نوع 2 (التهابی) بعد از شروع درمان افزایش غیر معنی داری را نشان دادند.سلولهای اپی تلیالی سطحی در همه نواحی در روزهای 14 و60 بعد از جایگذاری اپلاینسها، نوع سلولی غالب موجود در اسمیرها بودند.بیشترین تعدادسلولهای سطحی عمدتا در ناحیه براکتهای انسیزور پایین مشاهده شدند.(002/0=P) نتیجه گیری.تغییرات پره کلینیکال ایجاد شده بوسیله اپلاینسهای ارتودنسی در سلولهای اپی تلیالی مخاط دهان، شامل کاهش مساحت هسته و افزایش کراتینیزاسیون سلولی و تظاهرات التهابی بخصوص در ناحیه براکتهای انسیزور پایین بودند