بکارگیری ماینوسایکلین میکرواسفریکال آهسته رهش جهت درمان ضایعات التهابی مخاط اطراف ایمپلنتهای دندانی و ت‌أثیر آن بر سطح سایتوکاینهای
Abstract
علارغم شیوع بالای ضایعات التهابی اطراف ایمپلنتهای دندانی، شواهد علمی محکمی برای روشهای درمانی وجود ندارد.هدف این مطالعه بررسی کارایی مینوسایکلین میکرو اسفریکال موضعی بعنوان مکمل دبریدمان مکانیکی جهت بهبود پارامترهای کلینیکی وسطح سایتوکاینهای اینترلوکین17((IL17، اینترلوکین6((IL6 در مایع سرویکولار اطراف ایمپلنت((PICF میباشد. روش انجام مطالعه: تعداد 46 بیمار مبتلا به پری-ایمپلنت موکوزیتیس و پری-ایمپلنتیتیس که دارای حداقل یک ایمپلنت با فانکشن بیش از یکسال،عمق پروبینگ بزرگتر یا مساوی 4 میلمتر وتحلیل استخوان کوچکتر یا مساوی 2 میلیمتر بودند بصورت تصادفی به دوگروه تقسیم شدند. در گروه کنترل فقط دبریدمان مکانیکی بوسیله اسکیلر اولترا سونیک با سر قلم فلزی و Air powder pollishing device انجام شد. در گروه تست 2 هفته بعد از درمان اولیه یک میلیگرم مینوسایکلین میکرو اسفریکال در عمیقترین محل اطراف ایمپلنت قرار گرفت. عمق پروبینگ(PD)،خونریزی حین پروبینگ((B0P، درد حین پروبینگ( (POP، چرک (SUP)،پلاک ایندکس کل دهان ((FMPS،پلاک ایندکس ایمپلنت (LPS) ونمونه گیری سایتوکاینها در شروع مطالعه، 2هفته وسه ماه بعد انجام شد. نمونه های PICF))جهت اندازه گیری مقدار کمی IL6,17 بوسیله ی کیت ELISA آنالیز شدند. نتایج: 23 بیمار در گروه تست و21 بیمار در گروه کنترل تا آخر مطالعه شرکت کردند. در پایان سه ماه PD و BOP در گروه تست نسبت به گروه کنترل بطور معناداری کاهش یافت (P<0.001). تمامی افرادیکه در گروه تست دارای POP بودند در پایان مطالعه هیچ شکایتی از آن نداشتند(P<0.001). میزان IL6,17 درگروه تست نسبت به شروع مطالعه و گروه کنترل، بطور معنا داری کاهش یافت (P<0.001). نتیجه گیری: مینوسایکلین میکرو اسفریکال موضعی تا 3 ماه پارامترهای کلینیکی التهاب و میزان اینترلوکین 6 و 17 PICF را کاهش میدهد