مقایسه میزان اینترلوکین 1 بتا بزاقی در پریودنتیت مزمن جنرالیزه متوسط تا شدید بین افراد سالم و مبتلا به دیابت تایپ 2

Abstract

بیماران مبتلا به دیابت میتوانند پاسخ التهابی قوی تری درمقایسه با افراد سالم بروز دهند. دیابت به عنوان یک عامل خطر آفرین برای بیماری پریودنتال درنظرگرفته می شود. سایتوکاین های پیش التهابی مختلفی در بزاق، مایع شیار لثه ای (GCF) وسرم بیماران دیابتی با بیماری پریودنتال وجود دارند،. از این رو ما دراین مطالعه سطح IL-1 بزاقی در بیماران پریودنتال ( با یا بدون دیابت نوع 2) را تعیین کردیم. بیست وهشت فرد دیابتی ( نوع 2) با بیماری پریودنتال و 28 فرد سالم ( بدون دیابت) با بیماری پریودنتال درمطالعه وارد شدند. شاخص های پریودنتال (عمق پاکت ،BOP،CAL ،شاخص پلاک) اندازه گیری شدند وآزمایش FBS وHbA1c برای افراد تحت مطالعه درخواست شد.سطح IL-1 بزاقی با روشELISA مورد بررسی قرار گرفت. نتایج : سطح IL-1 در بزاق افراد مبتلا به دیابت نوع 2 با بیماری پریودنتال، نسبت به سطح IL-1بزاقی افراد مورد مطالعه غیر دیابتی با بیماری پریودنتال بالاتر بود. داده ها از این فرضیه که ،التهاب مرتبط با بیماری پریودنتال در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 درمقایسه با افراد سالم ( غیردیابتی) شدیدتراست،حمایت میکنند. محققی به نام Javed F, Ahmed A درسال 2013 درمقاله خود به این نتیجه رسید که IL-1 درGCF وسرم بیماران دیابتی مبتلا به بیماری پریودنتال شناسایی شده است. به نظر میرسد مطالعات بیشتری برای تعیین سطح بزاقیIL-1 در بیماران دیابتی با بیماری های پریودنتال مورد نیاز است. در سال 2007 نیز محقق دیگری به نام et al Duarte PM به این نتیجه رسید که سطح اینترلوکین 1 بتا، اینترلوکین 6 ، اینترلوکین 8 و اینترفرون گاما، در صورت وجود التهاب پریودنتال بالاتر از زمانی است که التهابی وجود ندارد ( بدون در نظر گرفتن وضعیت سیستمیک).