بررسی بالینی تعداد براکت های دباند شده پس از باندینگ مجدد با ARI متفاوت

Abstract

دباندینگ براکت ها یکی از شایع ترین رخداد ها در ارتودنسی می باشد.رباندینگ این براکت ها وقت گیر و هزینه بر بوده و نیازمند هزینه مضاعف در طی درمان ارتودنسی می باشد. هدف : هدف مطالعه حاضر مقایسه دوام کلینیکی براکت های ریباند شده با ایندکس ادهزیو باقیمانده ی متفاوتAdhesive remnant index)) با ریباندینگ براکت های جدید می باشد. متد و متریال:نمونه های مطالعه حاضر شامل هفتاد و شش مورد براکت دباند شده در دندانهای پره مولر اول و دوم فک بالا بودند که بعد از دباند شدن بر اساس مقدار کامپوزیت باقیمانده در بیس براکت( ARI) در دو گروه A با 27 براکت (4 ARI) و B با 28 براکت (2 ARI) قرار گرفتند. گروه سوم(C)شامل 21 براکت جدید بود. پس از باندینگ مجدد براکت های دباند شده، بر اساس زمان دباند شدن مجدد در فواصل زمانی کمتر از6ماه،12-6 ماه و18-12 ماه، فراوانی دباندینگ مجدد در هرسه گروه محاسبه و بین سه گروه مقایسه گردید.نتایج مطالعه با استفاده از آزمونهای آماری Chi Square test و Mantel تcox test بررسی شد. نتایج : در طی شش ماه اول فراوانی براکت های دباند شده در گروه B(ARI 2) بطور معنی داری(05/0>P) بیشتر از گروه A(4 ARI)وC(براکت جدید) بود. فراوانی براکت های دباند شده در دو گروه A,C تفاوت معنی دار آماری(05/0<P) نداشت. نتیجه گیری: دوام بالینی باندینگ مجدد براکت های دباند شده با کامپوزیت باقیمانده بیشتر در بیس براکت( شکست باند بین ادهزیو و مینا) به اندازه براکت های جدید بوده و میتواند به جای آنها مورد استفاده قرار بگیرد.