بررسی فراوانی و علل شکست های مرتبط با جراحی افزایش طول تاج دندان در مراجعه کنندگان به بخش تخصصی پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی تبریز 94-1393
چکیده
در یک تقسیم بندی کلی شکست های مرتبط با درمان جراحی افزایش طول تاج به دو دسته شکست های زود هنگام (قبل از قرارگیری رستوریشن) و شکست های دیرهنگام یا ت‌أخیری (بعد از اقدامات رستوریتیو) تقسیم بندی می شود. این مطالعه با هدف ارزیابی فراوانی عللی که باعث شکست زود هنگام درمان جراحی افزایش طول تاج دندان می شود انجام شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقایسه ایی، تعداد 96 بیمار مراجعه کننده به بخش پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی تبریز که نیازمند جراحی افزایش طول تاج دندان بودند انتخاب شدند. مشخصات این بیماران در چک لیست ثبت گردیده و دلایل شکست جراحی به تفکیک در هفته های دوم و ششم بعد از جراحی مشخص گردید. هم چنین فراوانی هر کدام از این دلایل شکست به صورت درصد و فراوانی مطلق مشخص شد.مطابق با چک لیست تعداد بیمارانی که به دلیل انتخاب کیس نامناسب و کنترل پلاک نامناسب مشخص گردید و فراوانی آن ها مشخص شد. داده های به دست آمده از مطالعه با استفاده از روش های توصیفی (فراوانی ت درصد) بیان گردید. مقایسه فراوانی بین گروه ها (فراوانی دلایل شکست) توسط آزمون Chi-square انجام می گیرد . از نرم افزار آماری SPSS 17 جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها استفاده شد. در این مطالعه P<0.05 معنی دار تلقی گردید. نتایج: بعد از گذشت شش هفته از جراحی، میزان شیوع شکست جراحی افزایش طول تاج دندان در مراجعه کنندگان به بخش تخصصی پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی تبریز 9 % بود. عدم حضور میزان کافی لثه کراتینیزه در اطراف دندان (63.8) ، جراحی ناکافی (عدم ایجاد فاصله مناسب بین مارجین سالم و کرست)(25)، شکستن یا پوسیده شدن بافت دندان بعد از جراحی(18.8) ، بازگشت کرونالی بافت لثه روی نسج دندانی(6.2) و حضور بافت گرانولیشن در اطراف دندان(6.2) علل شکست زود هنگام را شامل می شدند.بیشترین دلیل شیوع شکست زود هنگام در جراحی افزایش طول تاج در هر دو زمان بررسی ( دو و شش هفته)، عدم حضور میزان کافی لثه کراتینیزه در اطراف دندان می باشد. نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه می توان نتیجه گیری کرد که در هفته ششم بعد از جراحی افزایش طول تاج 9 از بیماران شکست زود هنگام را نشان دادند و بیشترین دلیل شیوع شکست زود هنگام در جراحی افزایش طول تاج در هفته های دوم و ششم بعد از جراحی، عدم حضور میزان کافی لثه کراتینیزه در اطراف دندان می باشد