تعیین میزان نیاز به ریلاین در پروتزهای کامل بیماران مراجعه کننده به بخش پروتزهای متحرک دانشکده دندانپزشکی تبریز 1392

Abstract

بیماران بی دندان کامل، بخش مهمی از مراجعه کنندگان بخش پروتز را تشکیل می دهد. پس از گذشت مدتی از استفاده پروتز، ناراحتی هایی همچون لق شدن، آزردگی بافتی و عدم کارایی در جویدن یا تغییر وضع ظاهری، عامل نیاز به ریلاین می باشند. هدف از مطالعه حاضربررسی میزان نیاز به ریلاین در پروتز های کامل بیماران مراجعه کننده به بخش پروتز های متحرک دانشکده دندانپزشکی تبریز در سال 1392 می باشد. مواد و روش ها : این مطالعه گذشته نگر بر روی 96 نفر از بیماران مراجعه کننده به بخش پروتزهای متحرک دانشکده دندانپزشکی تبریز و از طریق پرسشنامه و معاینه بالینی صورت گرفت. داده های بدست آمده از مطالعه، با استفاده از نرم افزار SPSS 21 مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه، مقدار P value کمتر از 0.05 از لحاظ آماری معنی دار تلقی گردید. یافته ها : 5/61 درصد از بیماران مرد بودند و اکثرا در رده سنی 60-51 سال قرار داشتند. 3/83 درصد دارای ریجU شکل بودند و 7/16 درصد نیز ریج V شکل داشتند. 2/5 درصد از بیماران تنها در فک بالا و 5/11 درصد تنها در فک پایین نیازمند ریلاین بودند. 3/8 درصد از بیماران نیز در هر دو دنچر فک بالا و پایین نیاز به ریلاین داشتند. همچنین 75 درصد از بیماران نیازمند ریلاین پروتز شان نبودند. میزان نیاز به ریلاین در بیماران با فرم ریج U شکل بیشتر بود. نتیجه گیری: در نهایت ، نتایج آنالیز آماری نشان داد که بین میزان نیاز به ریلاین با شکل ریج باقیمانده بیمار رابطه معنی داری وجود دارد ولی بین میزان نیاز به ریلاین و جنسیت بیمار و همچنین مدت زمانی که از تحویل پروتز می گذرد رابطه معنی داری دیده نشد.