بررسی اثر کلرهگزیدین به دنبال مصرف پروبیوتیک در درمان بوی بد دهان در کودکان (6-9سال)

Abstract

هالیتوزیس بوی نامطبوعی است که همراه با هوای بازدم از دهان یا بینی خارج می شود که به دو دسته ی فیزیولوژیک و پاتولوژیک تقسیم می شود. شیوع هالیتوزیس قابل ملاحظه بوده به طوری که مطالعات مختلف شیوع بین50-25 درصد جمعیت به آن را نشان می دهد. از آنجا که هالیتوزیس در اکثر مواقع بخاطر وجود مشکل در داخل حفره دهان به وجود می آید، لذا رعایت بهداشت دهان مانند مسواک زدن، کشیدن نخ دندان، مصرف برخی دهانشویه ها و انجام کارهای دندانپزشکی از جمله حذف پوسیدگی ها و جرمگیری از شدت این عارضه می کاهد. راهبردهای عملکرد فعلی برای درمان هالیتوزیس تمرکز بر کاهش یا جایگزینی باکتریهای عامل در حفره دهانی دارد. لذا هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر درمان پروبیوتیک و نیز روش های مکانیکی و شیمیایی و شیوه های بهداشت دهانی بر شدت هالیتوزیس می باشد. مواد و روش کار: این مطالعه از نوع کار آزمایی بالینی شاهددار تصادفی بوده و به صورت سه سوکور در چهار گروه انجام شد. 208 کودک با تست ارگانولپتیکی (OLT) 2 یا بیشتر به طور تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند. گروه A: شیوههای متعارف بهداشت (COH) که شامل مسواک زدن دندانها و نخ دندان است، گروه B : شامل COH + پاک کردن زبان (TS)، گروه C: کلروهگزیدین (CHX) + TS+COH، گروه D: TS+COH+CHX + پروبیوتیک (PB) اندازه گیری های ارگانولپیتیکی در 1 هفته و 3 ماه پیگیری انجام گرفتند. نتایج: تعداد قابل توجه و ثابت شرکت کنندگان سطوح اصلی و متوسطی از بهبود را در آزمایش OLT را در گروه D نشان دادند (05/0 < P). بهبود در گروه C معنادار بود (05/0 P >) ولی در جلسات پیگیری ثابت نبود. در گروه A و B از طریق جلسات پیگیری هیچ بهبود معنادار یا ثابتی در آزمایش OLT مشاهده نشد (05/0 P >). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده درمان پروبیوتیک به دنبال عفونت زدایی دهانی با CHX می تواند شدت هالیتوزیس را کاهش دهد.