بررسی تأثیراستفاده از رادیوگرافی سفالومتری لترال در طرح درمان ارائه شده برای بیماران ارتودنسی اسکلتال Cl III قبل از بلوغ

Abstract

مقدمه: سفالومتری از زمان معرفی اش در سال 1931 تا به امروز به طور وسیعی در تشخیص و طرح درمان دهی ارتودنسی استفاده شده است. با این وجود مفید بودن آن در ارتودنسی همچنان مورد سوال است. پاسخ مشخصی برای این سوال که سفالومتری تا چه حدی منجر به تغییر طرح درمان ارتودنسی می شود وجود ندارد و در صورتی که ثابت شود اثر آن بر طرح درمان ناچیز است ، حذف آن منجر به کاهش اکسپوژر بیماران به اشعه یونیزان و کاهش مخارج درمانی آنها خواهد شد. بیماران Cl III در حال رشد از جمله بیمارانی هستند که تصمیم به شروع درمان در آنها، تصمیمی حیاتی محسوب می شود و لذا این مطالعه با توجه به نقص مطالعات، به خصوص در زمینه بیماران Cl III ، در نظر داشته تا کمک کند راهنمایی برای لزوم تجویز سفالومتری در این بیماران تدوین شود. روش کار: فتوگرافی و اطلاعات بالینی 15 بیمار دارای اورجت قدامی منفی در 2 مرحله با فاصله زمانی 1 ماه در اختیار 5 ارتودنتیست قرار گرفت. سفالومتری این بیماران فقط در مرحله دوم در اختیار ارتودنتیست ها قرار گرفت و در هر 2 مرحله از آنها خواسته شد تا نظر خود را در مورد انجام یا عدم انجام درمان، فک مورد درمان و امکان دادن طرح درمان بدون وجود سفالومتری اعلام کنند. همخوانی طرح درمان هر متخصص با خودش با تست آماری Fleiss kappa و همخوانی بین طرح درمان متخصصین مختلف توسط تست آماری Cohens kappa محاسبه شد. سطح معنی داری ، 05/0>p در نظر گرفته شده و آنالیزهای آماری با استفاده از نرم افزار SPSS 17 انجام شد.یافته ها: بیشترین تعداد مواردی که متخصصین بدون وجود لترال سفالومتری توصیه به انجام درمان کردند 15 مورد(100%) و کمترین میزان 8 مورد (3/53%) بود. در هیچ کدام از طرح درمان های ارائه شده با وجود لترال سفالومتری، مندیبل برای این کار پیشنهاد نشد و تنها در 3 مورد که توسط 3 متخصص به صورت جداگانه انجام گرفته بود، بدون وجود لترال سفالومتری این کار پیشنهاد شد. همچنین بیشترین تعداد مواردی که طبق نظر متخصصین طرح درمان بدون لترال سفالومتری مقدور بود، 12 مورد (80%) و کمترین تعداد 4 مورد(7/26 %) بود. به طور کلی 80% از موارد بدون وجود سفالومتری و 69 % از موارد با سفالومتری توصیه به درمان شده اند. به منظور بررسی توافق بین نظرات 5 متخصص در مورد ارائه طرح درمان با و بدون وجود لترال سفالومتری از ضریب توافقی Cohens kappa استفاده شد. با وجود سفالومتری تنها بین ارتودنتیست 2 و 3 توافق قابل قبولی به میزان 63 % برقرار بود و همچنین در حالت بدون وجود سفالومتری تنها توافق بین ارتودنتیست 5 با 2 و 3 قابل قبول بود که به ترتیب به میزان 5/54 % و 4/44 % است که این توافق ها از نظر آماری معنی دار (05/0>p) محسوب می شود.نتیجه گیری: به نظر موارد توصیه به درمان با و بدون سفالومتری تغییر قابل توجهی نکرده است (به ترتیب 80 % و 69 %) و همچنین در موارد توصیه به درمان طرح درمان در اغلب موارد (3/73 %) در هر دو مورد با و بدون سفالومتری) توصیه به انجام درمان در دو فک بوده است که این شواهد تشکیک در مورد لزوم استفاده از سفالومتری را تقویت می کند که می بایست با انجام مطالعات وسیع تر مورد بررسی دقیق تر قرار گیرد.