مقایسه میزان PAI-2 (Plasminogen Activator Inhibitor 2) بزاقی افراد مبتلا به پریودنتیت مزمن جنرالیزه متوسط قبل و بعد از درمان در مراجعه کنندگان به دانشکده دندانپزشکی تبریز
چکیده
مقدمه: پریودنتیت یک بیماری چند عاملی می¬باشد که توسط پلاک میکروبی آغاز می¬شود اما گسترش و شدت آن بستگی به فاکتورهای محیطی، بیماری¬های اکتسابی و استعداد ژنتیکی دارد. بطور جالب توجهی، PA اصلی موجود در مایع شیار لثه¬ای از نوع t-PA میباشد که فعالیت آن توسط PAI_2 خنثی می¬گردد. PAI_2 بعنوان یکی از اعضای خانواده SERPINها است که مهارکننده اصلی فعال کننده های پلاسمینوژن بافتی و کیناز است. PAI_2 می¬تواند خاصیت محافظت کنندگی از بافت ها در مقابل u-PA داشته باشد. بنابراین هدف از این مطالعه مقایسه میزان PAI_2بزاقی افراد مبتلا به پریودنتیت مزمن جنرالیزه متوسط قبل و بعد از درمان می¬باشد.مواد و روش: این مطالعه به صورت مورد شاهدی (Case-Control) میباشد که روی افراد مبتلا به پریودنتیت جنرالیزه مزمن متوسط (17 نفر گروه مورد)و افراد با لثه سالم (17 نفر گروه شاهد) انجام می¬گیرد. به دنبال انتخاب بیماران، از تمامی افراد نمونه بزاقی تهیه شده و به دنبال آن توسط تکنیک الایزا، سطح سرمی PAI_2 مورد سنجش قرار می¬گیرد. داده های بدست آمده از مطالعه با استفاده از روش های آماری توصیفی(میانگین +_ انحراف معیار و فراوانی-درصد) با استفاده از نرم افزار آماری SPSS.17 مورد بررسی و تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج: با توجه به نتایج بدست آمده از این تحقیق مشخص شد که میزان پروتئین PAI-2 میان دو گروه کنترل و گروه مورد (بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن جنرالیزه) قبل از مداخله از نظر آماری با همدیگر اختلاف معنی¬داری داشتند. درحالیکه این میزان در میان دو گروه کنترل و گروه مورد پس از مداخله، اختلاف معنی¬دار آماری نداشتند. بحث و نتیجه¬گیری: سطوح PAI-2 می¬تواند یک نقش برجسته¬ای در روند بیماری¬های پریودنتال مخصوصا در پریودنتیت مزمن از طریق تاثیر بر روند تخریب بافتی، مکانیسم¬های التهابی و بازسازی بافتهای اپی¬تلیالی بازی کند.