بررسی مقایسه دقت رادیوگرافی دیجیتال در تشخیص پوسیدگی های اینتروپروگزیمال دندان های دائمی با رادیوگرافی معمول و معاینه بصری
Abstract
تشخیص صحیح ساختارهای دندانی دقیقا با کیفیت رادیوگرافی های دهانی تهیه شده مرتبط است. بکارگیری تصاویر رادیوگرافی با کیفیت پایین، اطلاعات تشخیصی را مخدوش می کند و روی طرح درمان اثر می گذارد. از سویی دیگر، اگر تمام اطلاعات و جزئیات مفید تشخیصی در تصویر رادیوگرافی با کیفیت پایین حذف یا مبهم شود ممکن است منجر به تکرار رادیوگرافی و اکسپوز غیر ضروری بیمار شود.در این مطالعه توصیفی تحلیلی دندان های پرمولر خارج شده از فک انسان برای اهداف ارتودنسی در دانشکده دندانپزشکی تبریز مورد مطالعه قرار گرفت. در ابتدا دندان ها از نظر ظاهری و تغییر رنگ بصورت چشمی بررسی شد و دندان هایی که دارای پوسیدگی و شکستگی هستند از مطالعه کنار گذاشته شد. سپس دندان ها بصورت دو به دو روی گچ مانت شده و آماده تهیه رادیوگرفی معمول شدند. تصاویر رادیوگرافی پس از تهیه در شرایط یکسان، توسط دانشجو و اساتید بخش رادیولوژی دهان،فک و صورت بررسی و با درجه بندی ویژه میزان پوسیدگی آنها درجه بندی شده و در مرحله بعد عکس های رادیوگرافی دیجیتال توسط دستگاه رادیوگرافی دیچیتال و گیرنده دیجیتال تهیه و توسط اساتید و دانشجو بررسی شده و درجه بندی شدند. در این بررسی جهت تعیین استاندارد طلایی، دندان ها در رزین آکریلی قرار داده شده و برش هایی با ماشین برش و دیسک های الماسی با سرعت کم در جهت مزیودیستالی تهیه شده و سپس سطح برش ها با دستگاه استریومیکروسکوپ توسط متخصص آسیب شناسی فک و صورت بررسی گردید و در آخر نتایج بدست آمده از مشاهده بصری، تصاویر رادیوگرافی معمول و دیجیتال با نتایج بدست آمده از بررسی با استریومیکروسکوپ مقایسه شدند تا دقت آنها در تشخیص پوسیدگی های اینتروپروگزیمال مشخص شود.طبق نتایج آزمون دو جمله ای برای مقایسه دقت سه روش، اختلاف بین این مقادیر معنی دار نیست(P-value>0.05). بنابراین استفاده این سه روش به جای هم و بجای روش استاندارد طلایی تفاوتی در نتایج ایجاد نخواهد کرد و لی با توجه به نتایج بدست آمده روش دیجیتال به دلیل بالا بودن میزان دقت، حساسیت و ویژگی نسبت به سایر روشها ارجحیت دارد.