مقایسه ی دقت روشهای قالبگیری ایمپلنت در حد فیکسچر پس از اسپلینت قطعات پروتزی

Abstract

با توجه به تأثیر تکنیک های مختلف قالبگیری بر دقت ابعادی کست نهایی و اختلاف نظر در مورد بهترین تکنیک آن در دندانپزشکی،این تحقیق با هدف برسی اثر3 تکنیک قالبگیریopen tray بر دقت ابعادی کست نهایی ایمپلنت انجام گرفت.مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی ابتدا یک ایندکس 2 تکه ی فلزی تهیه شده و با قرار دادن آکریل خود سفت شونده در قسمت تحتانی ایندکس از فک بیمار تقلید شد. سپس 2 سوراخ با فواصل مشخص در آکریل ایجاد شده و آنالوگ ها در سوراخ ها قرار گرفتند و با کمک قسمت فوقانی ایندکس که تقلیدکننده ی تری اختصاصی است. 3 تکنیک قالبگیری به روش Open tray مورد ارزیابی قرار گرفتند.دقت ابعادی کست های تهیه شده با مقایسه فواصل نقاط تعیین شده بر روی آنالوگ های ایمپلنت هم چنین موقعیت نقاط با فواصل مشابه در مدل اصلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. اندازه گیری فواصل تعیین شده توسط دستگاه کولیس دیجیتال با دقت صدم میلی متر انجام گرفت و اختلاف اندازه ها در کست های نهایی توسط نرم افزار آماری SPSS 16تحلیل شده و آزمون کروسکال والیس انجام گرفت. جهت انجام مقایسات دو به دو از آزمون تعقیبی Mann-Whitney U استفاده شد.یافته ها: تکنیک گروه بدون اسپلینت آنالوگ و Impression coping نسبت به تکنیک گروه با اسپلینت Impression coping بدون اسپلینت آنالوگ و گروه با اسپلینت توأم Impression coping و آنالوگ اختلاف معنی داری با فواصل مشابه در مدل اصلی داشت و تکنیک دوم و سوم بهتر توانستند موقعیت نقاط را بازسازی کنند.نتیجه گیری: با توجه به اینکه اسپلینت ایمپرشن کوپینگ ها توسط آکریل دورالی مانع حرکت ایمپرشن کوپینگ ها حین قالبگیری شد و با وجود افزایش در دقت قالبگیری حین اسپلینت آنالوگ ها توسط آکریل دورالی این میزان از افزایش دقت از لحاظ آماری معنی دار نبود. لذا کاربرد روش اسپلینت ایمپرشن کوپینگ بدون اسپلینت آنالوگ به علت افزایش دقت قالبگیری و سهولت مراحل لابراتوری توصیه می گردد.