مقایسه وضعیت سلامت دهان کودکان با اختلال کم توجهی و بیش فعالی(ADHD)تحت دارو درمانی و نوروفیدبک درمانی

Abstract

بیش فعالی همراه با کم توجهی (ADHD) یک اختلال عصبی مزمن و پیش رونده مربوط به دوران کودکی است.این حالت یکی از شایعترین اختلالات دوران کودکی است که به طور متوسط 3-7 درصد از کودکان در سنین مدرسه را درگیر می کند. مطالعات نشان داده اند که کودکان، نوجوانان و جوانان مبتلا به ADHD بیشتر از سایر افراد مستعد ابتلا به پوسیدگی دندان هستند. هدف از این مطالعه مقایسه وضعیت بهداشت دهان و دندان دو گروه از کودکان مبتلا به ADHD که تحت دارو درمانی یا نوروفیدبک درمانی هستند می باشد.مواد و روش: در این مطالعه 72 کودک 12-6 ساله مبتلا به ADHD وارد مطالعه شده که به دو گروه 36 نفری تحت دارو درمانی و نوروفیدبک درمانی تقسیم شدند و میزان بزاق غیر تحریکی USF ، شاخص DMFT و شاخص پلاک در آنها بررسی و اندازه گیری شد.داده های به دست آمده تحت آنالیز آماری با آزمون one way ANOVA و Kruskal Wallis و نرم افزار SPSS16 قرار گرفتند.سطح معنی داری در این مطالعه p<0.05 بود.یافته ها: در این مطالعه میزان ترشح بزاق غیر تحریکی در کودکان با ADHD که داروی ریتالین مصرف می کردند کمتر از گروه نوروفیدبک درمانی بوده و این اختلاف از نظر آماری نیز معنی دار بود( 02/0 p< ). بین شاخص DMFT دو گروه تحت مطالعه نیز تفاوت معنی دار آماری وجود داشت و میزان شاخص DMFT در گروه بیمارانی که داروی ریتالین مصرف می کردند به طور معنی دار بیشتر بود(008/0 <p). همچنین شاخص پلاک (plaque index) در گروه بیمارانی که داروی ریتالین مصرف می کردند به طور معنی دار بیشتر بود(018/<0 p).نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که مصرف داروی متیل فنیدات (ریتالین) توسط کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی همراه با کم توجهی (ADHD) در مقایسه با کودکان تحت نوروفیدبک درمانی باعث کاهش ترشح بزاق غیر تحریکی (USF) و افزایش شاخص DMFT و شاخص پلاک(PI) می شود.