تأثیر تکرار دفعات preheating کامپوزیت های با بیس دی متاکریلات و سایلوران بر درز لبه ای ترمیم های کلاس پنج

Abstract

یکی از مشکلات همراه با ترمیم های کامپوزیتی، تشکیل درز بین ماده ترمیمی و دیواره دندان می باشد. در مطالعه حاضر اثر سیکل های preheating کامپوزیت رزین با بیس سایلوران و دی متاکریلات بر شکل گیری درز لبه ای در مارجین جینجیوال ترمیم های کلاس پنج بررسی شد.مواد و روش: در این مطالعه آزمایشگاهی در سطح باکال 48 دندان اینسیزور گاوی حفرات کلاس پنج استاندارد تراش داده شد. جهت ترمیم حفرات، نمونه ها بر اساس نوع کامپوزیت به دو گروه( گروه1: کامپوزیت دی متاکریلات [Filtek Z250] ؛ گروه2: کامپوزیت سایلوران [Filtek P90]) و بر اساس دمای کامپوزیت کاربردی به دو زیر گروه (A: کامپوزیت با دمای اتاق؛ B: کامپوزیت پس از 40 بار سیکل preheating تا دمای °C 55) تقسیم شدند. مقدار درز لبه ای تحت استریومیکروسکوپ اندازه گیری شد و داده های بدست آمده تحت آنالیز آماری واریانس دو عاملی قرار گرفتند. مقایسه بین گروهی و درون گروهی با آنالیز Tukey post-hoc انجام شد. سطح معنی داری 05/0= تعیین شد. یافته ها : بیشترین و کمترین میزان درز لبه ای به ترتیب در گروه 1-A و 2-B بدست آمد. بر اساس نتایج حاصله نه تنها اثر نوع کامپوزیت و اعمال حرارت بر میزان درز معنی دار بود (p< 0.001) ، بلکه اثر تعاملی این دو فاکتور هم بر میزان درز لبه ای معنی دار بود (p<0.001) . نتایج Tukey post-hoc درز بزرگتری را در گروه کامپوزیت با بیس دی متاکریلات نسبت به سایلوران بیس نشان داد .(p<0.001) همچنین مقدار درز لبه ای در هر گروه به طور معنی داری در کامپوزیت با دمای اتاق، بیشتر از کامپوزیت پس از 40 با سیکل preheating بود .(p<0.001) نتیجه گیری: میزان درز لبه جینجیوال حفرات کلاس پنج در شرایط preheating در هر دو نوع کامپوزیت کاهش یافت. با حرارت دادن کامپوزیت با بیس سایلوران قبل از فتو پلی مریزاسیون، می توان بهترین تطابق لبه ای را در مقایسه با دی متاکریلات بیس به دست آورد.