طراحی میکروپارتیکل های تئوفیلین انیدربااتیل سلولز و ارزیابی خصوصیات و رهش آنها

Abstract

تئوفیلین انیدر ، يک مشتق گزانتينی است که بطور وسيع بعنوان يک برونکوديلاتور موثر در درمان بيماران آسمی بکار می رود. تئوفيلين برای پروفيلاکسی و درمان بیماران آسمی بسيار حاد استفاده می گردد. هدف از این بررسی ، فرمولاسیون و ارزیابی نحوه ی کنترل رهش ، در میکروپارتیکل های انکپسوله شده ی حاصل از تئوفیلین انیدر با اتيل سلولز به عنوان ماده ی طولانی کننده ی رهش بود که سبب درصد بارگیری بالایی از دارو در میکروپارتیکل ها گردید. میکروسفرهای تئوفیلین با روش ديفوزيون حلال (ESD) بدست آمدند. سیستم حلال ، شامل مخلوط استونيتريل و دي کلرومتان بود. مخلوط استونيتريل و دي کلرومتان به عنوان فاز آلی اوليه (فاز خارجي امولسيون اوليه W/O1) و پارافین مایع به عنوان فازهای آلی خارجی (فاز خارجي امولسيون ثانويه O2)انتخاب شدند. اسپان 80، در نقش سورفکتانت برای پایداری فاز آلی ثانویه به کار رفت.در تهيه امولسيون مضاعف،فاز آبی به مخلوط حلالها (حاوی دارو وپليمر)افزوده شده وسپس بعد از امولسيفيکاسيون اوليه،امولسيون حاصل قطره قطره بر روی فاز روغنی (فاز خارجی امولسيون ثانویه)اضافه گرديد. در روش ديفوزيون حلال، یکی از پارامترهاي موثر بر فرمولاسیون و خصوصیات میکروسفرها، نسبت های مختلف دارو به پلیمر بود. از طرفی با کمک آنالیز ها (DSC)Diffrential Scaning Calorimetry ، X-ray Dfferential (X-RD) ،Fourier Transform Infrared spectroscopy(FTIR) خصوصیات میکروسفرها مطالعه گردید. بررسی آزاد سازی دارو دربافر اسیدی ( 2/1 = pH) و بافر بازی) 4/7 = pH ( انجام گردید. بهترين فرمولاسيونF2 ، با نسبت دارو به پليمر 5:1/0انتخاب گرديد. میزان داروی بار گیری شده (47%)، مقدار کارایی بارگیری (59/88%)، اندازه ی ذرات آن 01/757 میکرون بدست آمد. همچنین تصاوير نشان دادند که میکروسفرهای حاصل کروی می باشند. بررسی تأثیر استفاده از دورهای مختلف همزن، مقادير مختلف فاز خارجی امولسيون ثانويه و غلظت هاي مختلف ناحلال بعد از امولسيفيکاسيون بر میزان بارگیری دارو در میکروسفرها، کارایی بارگیری، راندمان تولید، اندازه ی ذره ای و رهش دارو انجام گرفت. با بررسی طیف های XRD، DSCو FTIR مشاهده گرديد که در همه میکروسفرها، با کاهش نسبت های دارو به پليمر، پيک هاي دارو با ارتفاع و سطح کمتر ديده شد. در بررسی کینتیک آزاد سازی دارو، با مقایسه داده های مربوط به رهش دارو به مدل های کینتیکی، بهترین مدل با r2 بالا براي F2، مدل پپاس بدست آمد . مکانیسم آزادسازی دارو به صورت ديفوزيون بود. مقایسه ی رهش فرمولاسیون منتخب (F2) و قرص تئوفیلین SR نشان داد که میزان رهش انفجاری میکروسفرها در محيط اسيدی بيشتراز قرص تجارتی بوده و رهش قرص در محيط قليايي روده نسبت به ميکروسفرها کمتر مي باشد (05/0>p).