بررسی اثر ماکرومولکول های آنیونی بر سرعت دیالیز فورسماید

Abstract

مقدمه: جذب روده ای مولکولهای دارو یا توانائی عبور از میان غشاهای بیولوژیک یکی از مهمترین فاکتورهای مطرح در بیوفارماسی جهت مطالعه جذب دارو و مکانیسم مربوطه است. امروزه یکی از موضوعات مورد توجه در علم داروسازی تلاش در جهت بهبود جذب و نفوذ داروهای با نفوذپذیری کم است. هدف: در این راستا هدف این پروژه بررسی سرعت دیالیز فورسماید در حضور ماکرومولکولهاست. این بررسی براساس معادله Donnan Gibbs – صورت گرفته است. اساس انتخاب ماکرومولکولها بار یونی آنها است. پلیمرهای آنیونی مثل سدیم کربوکسی متیل سلولز و سدیم آلژینات به عنوان کاندیداهای مطرح جهت افزایش جذب روده ای داروی آنیونی (براساس معادله Gibbs – Donnan) و متیل سلولز به عنوان پلیمر بدون بار جهت بررسی اثرات ویسکوزیته مورد استفاده قرار گرفتند. روش کار: پلیمرهای به کار رفته با غلظت های ((8%، 6%، 3%، 2%، 5/0% :NaCMC)، (2%، 1%، 5/0%، 25/0%، 05/0 :Na-Alg)، (8%، 4%، 5/0% :MC)) وغلظت دارو در تمامی مراحلµg/ml 5/12 بوده است. تمامی این پروسه در یک محفظه گیرنده که کیسه دیالیز حاوی پلیمر و دارو در آن (محیط دهنده) قرار گرفته اند صورت می گیرد و دمای محیط دیالیز درC˚ 37 ثابت نگه داشته می شود. نمونه های برداشته شده از محیط گیرنده تا 4 ساعت جمع آوری می شوند. نتایج: نتایج حاصله نشان داده است که افزایش غلظت پلیمر تا یک مقدار معین، سرعت دیالیز دارو را به دلیل اثر پلی الکترولیت ها روی داروی مورد نظر افزایش می دهد سپس با افزایش بیشتر غلظت پلیمر به دلیل افزایش ویسکوزیته میزان داروی دیالیز شده کاهش می یابد. بحث و بررسی: بر اساس نتایج به دست آمده ماکرومولکولهای یونی می توانند به عنوان افزاینده های جذب در فرمولاسیون داروهای یونی مورد استفاده قرار گیرند.