تاثیر تکنیک های مختلف میکروانکپسولاسیون به روش امولسیون بر روی خصوصیات میکروکپسولهای تئوفیلین

Abstract

تئوفیلین انیدر ، يک مشتق گزانتينی است که بطور وسيع بعنوان يک برونکوديلاتور موثر در درمان بيماران آسمی بکار می رود. تئوفيلين برای پروفيلاکسی و درمان بیماران آسمی بسيار حاد استفاده می گردد. هدف از این بررسی ، فرمولاسیون و ارزیابی نحوه ی کنترل رهش ، در میکروپارتیکل های انکپسوله شده ی حاصل از تئوفیلین انیدر با سلولز استات بوتیرات به عنوان ماده ی طولانی کننده ی رهش بود که سبب بارگیری بالایی از دارو در میکروپارتیکل ها گردید. میکروسفرهای تئوفیلین با سه روش تبخیر حلال (ESE)، تبخیر حلال تعدیل یافته (MESE)و تهیه ی امولسیون به روش افزودن ناحلال (ENSA) بدست آمدند. سیستم حلال ، شامل استن بود. استن و پارافین مایع هر دو به ترتیب به عنوان فازهای آلی داخلی و خارجی انتخاب شدند. استرسوکروز ،در نقش سورفکتانت برای پایداری فاز آلی ثانویه به کار رفت. در روش تبخیر حلال، یکی از پارامترهاي موثر بر فرمولاسیون و خصوصیات میکروسفرها، نسبت های مختلف دارو به پلیمر بود و در روش هاي تبخیر حلال تعدیل یافته و افزودن ناحلال مقادير مختلف ناحلال و مرحله افزودن آن به ترتيب به فاز داخلي (محلول دارو – پلیمر) و فاز خارجي (بعد امولسيفيکاسيون) حائز اهميت بود. بهترين فرمولاسيون F2، با نسبت دارو به پليمر 1: 75/0 انتخاب گرديد. بررسی تأثیر استفاده از مقادير مختلف ناحلال و مرحله افزودن آن به محلول حاوی دارو/ پليمر و فاز خارجی بعد از امولسيفيکاسيون (به ترتيب با روش های MESE و (ENSA، بر میزان بارگیری دارو در میکروسفرها، کارایی بارگیری، راندمان تولید، اندازه ی ذره ای و غیر ه انجام گرفت. از طرفی با کمک آنالیز ها (DSC)Diffrential Scaning Calorimetry ، X-ray Dfferential (X-RD)، Scanning Electron Microscopy (SEM) ، Fourier Transform Infrared spectroscopy(FTIR) خصوصیات میکروسفرها مطالعه گردید. بررسی آزاد سازی دارو دربافر اسیدی ( 2/1 = pH) و بافر بازی) 4/7 = pH ( انجام گردید. بهترین نسبت دارو به پلیمر) با روش (ESE ، فرمولاسیون با نسبت 0.75:1 بدست آمد . میزان داروی بار گیری شده (08/41%)، مقدار کارایی بارگیری (87/95%)، اندازه ی ذرات آن 56/273 میکرون بدست آمد . همچنین SEM نشان داد که میکروسفرهای حاصل تقريبا" کروی و منفذدار می باشند. با بررسی طیف های XRD، DSCو FTIR مشاهده گرديد که تئوفيلين انيدر و سلولز استات بوتيرات در همه میکروسفرها، کمی حالت کريستالي خود را مشابه پودر خالص دارو وپليمر (پيک هایي با ارتفاع و سطح کمتر در نسبت هاي دارو به پليمر کمتر) نشان دادند. در بررسی کینتیک آزاد سازی دارو، با مقایسه داده های مربوط به رهش دارو به مدل های کینتیکی ، بهترین مدل با r2 بالا مدل هيگوشي برای فرمولاسیون منتخب F2 بدست آمد . مکانیسم آزادسازی دارو به صورت انتشار و فرسایش (8920/0 (n=بود. مقایسه ی رهش فرمولاسیون منتخب (F2)، قرص تئوفیلین SR و مخلوط فیزیکی نشان داد که میزان رهش انفجاری میکروسفرها در محيط اسيدی کمتر از قرص تجارتی بوده و اختلاف رهش هر دو، در محيط قليايي روده معني دار نمي باشد (05/0<p) و رهش دارو تا 24 ساعت ادامه یافت.