تهیه نانوپارتیکل های پیروکسیکام و متیل پردنیزولون استات و بررسی خصوصیات فیزیکوشیمیایی و اثرات in vivo آنها در یووئیت

Abstract

امروزه جهت درمان یووئیت از جراحی و یا تزریق اینتراویترال کورتیکواستروئید ها بهره برده می شود کهاین روندهای درمانی معمولا با عوارضی نظیر کاتاراکت و یا بالارفتن فشار داخل چشمی همراه است . جهت جلوگیری از بروز عوارض جانبی مذکور، درتحقیق حاضراثرات ضد التهابی نانو ذرات داروهای پیروکسیکام و متیل پردنیزولون استات با اودراجیت RS100 متعاقب تجویز موضعی آنها، در چشم خرگوشهای مبتلا به یووئیت ، مورد بررسی قرار گرفت . همچنین یک مطالعه جامع در مورد رهش دارو از نانو ذرات به منظور یافتن یک مدل کنیتیکی عمومی انجام گرفت . نانو ذرات پیروکسیکام و متیل پردنیزولون استات با اودراجیت RS100 به ترتیب توسط روش های تبخیر یا استخراج حلال و دیفوزیون حلال در سیستم شبه امولسیونی تهیه گردیدند. خصوصیات مورفولوژیکی و فیزیکوشیمیایی نانو ذرات تهیه شده، توسط سنجش اندازه ذره ای، ترموگرام های DSC، کریستالوگرافی اشعه X ، اسپکتروسکوپی FT_IR و میکروسکوپ الکترونی مورد ارزیابی قرار گرفت. محلولیت داروها در فرمولاسیون های مختلف اندازه گیری گردیده و همچنین داده های رهش دارو به مدل های کینتیکی مختلف برازش داده شد. نانوسوسپانسیون های منتخب به صورت موضعی جهت کنترل علائم التهابی یووئیت در چشم خرگوشها به کار گرفته شدند و علائم بارز التهابی نظیر علائم ظاهری التهاب، تعداد لکوسیتها و غلظت پروتئین در مایع آکوز چشم بررسی گردیدند. جهت انجام مطالعه جامع کینتیکی ، داده های رهش 105 نانو ذرات دارویی مربوط به 32 دارو ، از مقالات مختلف جمع آوری و به 10 مدل کینتیکی معروف و سه مدل کینتیکی جدید برازش داده شدند. دقت و قدرت پیش بینی مدل ها توسط محاسبه قدر مطلق درصد خطا(E)، میانگین درصد خطاهای مربوط به تمام ست ها(OE) و تعداد خطاهای کمتر از 10 سنجیده شد.اندازه ذره ای تمامی فرمولاسیون های تهیه شده با اودراجیت RS100 در محدوده نانو بوده و شکل نانو ذرات پیروکسیکام حامل و نیز نانو ذرات حامل تریتد کروی با سطح صاف بود. در حالی که نانو ذرات متیل پردنیزولون استات حامل به شکل نانو پلیت بودند. کریستالینیتی پیروکسیکام در نانو ذرات مربوطه، نسبت به داروی خالص کاهش یافت ولی هیچگونه واکنش شیمیایی بین دارو و حامل مشاهده نگردید. در مورد نانو ذرات متیل پردنیزولون استات، تغییری در کریستالینیتی دارو دیده نشد و واکنش شیمیایی نیز بین دارو و حامل اتفاق نیفتاد. سرعت رهش پیروکسیکام و متیل پردنیزولون استات از نانو ذرات ، به ترتیب در نسبت 1 به 10 و 1 به 25 دارو به حامل کمتر از سایر نسبت ها بود. مدل های توان معکوس زمان و ویبول به عنوان مدل های کینتیکی برتر برای نانو ذرات پیروکسیکام انتخاب گردیدند. مطالعات in vivo نشان داد که نانوسوسپانسیون دارو های مذکور با اودراجیت RS100 بهتر از میکروسوسپانسیون داروی خالص قادر به کنترل علائم التهابی یووئیت در چشم خرگوشها بودند. هر چند نانوسوسپانسیون متیل پردنیزولون استات با حامل علائم التهابی یووئیت را به طور موثرتری نسبت به نانوسوسپانسیون پیروکسیکام با حامل کنترل نمودند. بررسی 13 مدل کینتیکی برای رهش دارو از نانو ذرات ، مشخص نمود که مدل های توان معکوس زمان ، ویبول و احتمالات لگاریتمی واگنر با حداقل مقدار OE ، بهتر از سایر مدل ها بودند. با توجه به یافته های این بررسی ، نانوسوسپانسیون های پیروکسیکام و متیل پردنیزولون استات با اودراجیت RS100 می توانند به صورت موضعی جهت کنترل علائم التهابی یووئیت مفید واقع شوند. همچنین مطابق بررسی جامع کینتیکی رهش دارو ها از نانو ذرات، مدل توان معکوس زمان قابل استفاده در تمام مکانیسم های رهش از قبیل انحلال، دیفوزیون و یا ترکیب انحلال دیفوزیون می باشند.