بررسی رهش ناپروکسن ازماتریکس دیسپرسیون حاوی کراس پوویدون و سلولز میکروکریستال

Abstract

ناپروکسن یک داروی ضدالتهاب نامحلول در آب است.یکی از روشهایی که میتواند باعث افزایش سرعت انحلال داروهای کم محلول در آب شود تهیه پراکندگی جامد است و یکی از راههای به تاخیر انداختن و کنترل رهش داروها تهیه ماتریکس از آن میباشد.در تحقیق حاضر پراکندگیهای جامد به 2 روش تبخیر حلال و همسایش توسط 2 حامل کراس پوویدون و سلولزمیکروکریستال (آویسل) تهیه گردید و خصوصیات انحلال آنها مورد بررسی قرار گرفت مخلوطهای فیزیکی دارو حامل با نسبتهای مذکور وپودر سائیده دارو به منظور بررسی مقایسه اثر روش آمادهسازی پودر تهیه گردید تداخل بین دارو حامل توسط روشهاXRD,DSC و طیف سنجی FT_IR و کاهش اندازه ذرهای احتمالی توسط دستگاه اندازهگیری ذرهای(1) بررسی شد و همچنین اثر زمان (به مدت 2 سال) روی پودرهای تهیه شده مورد مطالعه قرار گرفت و سپس اثر ماتریکس * شدن(پرس شدن توسط دستگاه پرس (IR بر روی کلیه نمونه ها انجام شد و کینتیک رهش آنها بررسی گردید.در مقایسه 2 روش ،روش همسایش باعث خصوصیات بهتری در انحلال در مقایسه با روش تبخیر حلال گردید.مشاهده گردید که با افزایش مقدار حامل خصوصیات انحلال دارو بهتر میشود و در نسبت 1:1 کراس پوویدون به حداکثر میزان خود میرسد و کراس پوویدون نسبت به آویسل اثر بخشی بیشتری در افزایش سرعت انحلال دارد در تهیه ماتریکس ها با کاهش غلظت حامل درصد داروی آزاد شده در زمان بیشتری انجام میشود.در کلیه نمونهها ماتریکس شدن باعث تاخیر در رهش داروها شده است.