فرمولاسیون شکل موضعی متو تراکسات جهت درمان پسوریازیس و بررسی جذب پوستی آن به صورت ex vivo
چکیده
پسوریازیس یک بیماری مزمن وعود شونده ای می باشدکه در1 تا6درصد جمعیت اتفاق می افتد متوترکسات(MTX) یک داروی شیمی درمانی سیستمیک موثر برای درمان پسوریازیس و احتمالا جهت درمان لنفومای جلدی می باشد.به دلیل خطر ایجادفیبرویس کبدی ودیگر سمیت های سیستمیک مانند سرکوب مغز استخوان،به طور کلی از استفاده آن ممانعت به عمل آورده شده ولی در موارد شدید این بیماری ها مورد استفاده قرار می گیرد. با توجه به سمیت شدیدایجاد شده در تجویز سیستمیک متوترکسات،فرمولاسیون موضعی آن ممکن است کاربرد بیشتری برای درمان پسوریازیس ودیگر بیماری های پوستی که در اثر ازدیاد تکثیر سلولی ایجاد می شوند،یکی از دلایل احتمالی برای عدم فعالیت بالینی متوترکسات موضعی در پسوریازیس نفوذ ناکافی پوستی ایندارو برای مهار سنتز اپیدرمال DNA می باشد.در مطالعه حاضر اقدام به تهیه فرمولاسیون مناسب برای بهینه ساختن نفوذ MTX به صورت ex vivo شده است. برای این منظور چندین فرمولاسیون ژل تهیه گردید و خصوصیات فیزیکی و پایداری آن ها بررسی شد.از میان آن ها سه فرمولاسیون انتخاب شده و مطالعات جذب پوستی با استفاده از پوست رت و سل های استاندارد فرانز انجام کردید. برای تعیین مقدار دارو،استفاده از متد HPLC تعیین شد. از بین سه فرمولاسیون انتخابی که با تغییر درصدحامل ها انجام شد.یکی از فرمولاسیون ها بهترین جذب پوستی را ایجاد کرد.این فرمولاسیون نسبت به دو فرمولاسیون دیگر درصد پروپیلن گلیکول بالاتری داشت که می خوان خاصیت افزایش دهندگی پروپیلن گلیکول را دلیل بر انتخاب آن دانست