بررسی افزایش جذب پوستی متوتراکسات از فرآورده های موضعی به منظور درمان پسوریازیس

Abstract

پسوریازیس یک بیماری مزمن وعود شونده ای می باشدکه در1 تا6درصد جمعیت اتفاق می افتد متوترکسات(MTX) یک داروی شیمی درمانی سیستمیک موثر برای درمان پسوریازیس و احتمالا جهت درمان لنفومای جلدی می باشد.به دلیل خطر ایجادفیبرویس کبدی ودیگر سمیت های سیستمیک مانند سرکوب مغز استخوان،به طور کلی از استفاده آن ممانعت به عمل آورده شده ولی در موارد شدید این بیماری ها مورد استفاده قرار می گیرد. با توجه به سمیت شدیدایجاد شده در تجویز سیستمیک متوترکسات،فرمولاسیون موضعی آن ممکن است کاربرد بیشتری برای درمان پسوریازیس ودیگر بیماری های پوستی که در اثر ازدیاد تکثیر سلولی ایجاد می شوند،یکی از دلایل احتمالی برای عدم فعالیت بالینی متوترکسات موضعی در پسوریازیس نفوذ ناکافی پوستی ایندارو برای مهار سنتز اپیدرمال DNA می باشد.در مطالعه حاضر اقدام به تهیه فرمولاسیون مناسب برای بهینه ساختن نفوذ MTX به صورت ex vivo شده است. برای این منظور چندین فرمولاسیون ژل تهیه گردید و خصوصیات فیزیکی و پایداری آن ها بررسی شد.از میان آن ها سه فرمولاسیون انتخاب شده و مطالعات جذب پوستی با استفاده از پوست رت و سل های استاندارد فرانز انجام کردید. برای تعیین مقدار دارو،استفاده از متد HPLC تعیین شد.از بین سه فرمولاسیون انتخابی که با تغییر درصد حامل ها انجام شد. یکی از فرمولاسیون ها انتخاب شده و تاثیر افزاینده های جذب روی آن بررسی شد.به منظور افزایش جذب پوستی از درصدهای مختلف افزاینده های جذب شامل آلکیل بنزیل دی متیل کلراید،SLS،ترانسکیکوتول P و اسید سالیسیلیک به عنوان ماده کراتولیتیک استفاده شده است. با بررسی نتایج نشان داده شد که ترانسکیوتول P با غلظت 2 درصد بهترین جذب پوستی را دارا بود. این غلظت انتخابی از ترانسکیوتول P با غلظت 2 درصد بهترین جذب پوستی را دارا بود.این غلظت از ترانسکیوتول P با غلظت های مختلف اسید سالیسیلیک فرموله شده و در نهایت غلظت 6 درصد اسید سالیسیلیک به همراه غلظت 2 درصد ترانسکیوتول P به عنوان فرمولاسیون برتر و نهایی انتخاب شد.