طراحی میکروسپونژهای بیزوئیل پراکساید و مطالعه آزادشدن و مقایسه سایر ویژگیهای آن با فرمهای کلاسیک

Abstract

بنزوئیل پراکساید داروی انتخابی در درمان آکنه ولگاریس می باشد و بهتر از آنتی بیوتیکها عمل کرده زیرا باکتری نسبت به آن مقاومت نشان نمی دهد و به علت اثر باکتری کنش دارو به عوامل کراتولیتیک ترجیح دارد اثرات جانبی شایع آن اریتم و خشکی خفیف پوست می باشد با کنترل رهش بنزوئیل پراکساید بصورت سیستم دارورسانی پوستی عوارض جانبی آن با کاهش جذب پوستی به حداقل می رسد . هدف از بررسی حاضر تهیه فرمولاسیون های مناسب بنزوئیل پراکساید با رهش کنترل شده بود در این مطالعه معلوم گردید که نوع فرمولاسیون های موضعی می تواند بر رهش بنزوئیل پراکساید از میکروسپونژها موثر باشد میکروپارتیکلهای بنزوئیل پراکساید با دو روش تبخیر حلال بکمک تشکیل امولسیون و پلیمریزاسیون سوسپانسیونی درسیستم مایع مایع تهیه شدند در روش ese میکرویپونژها با افزودن فاز داخلی حاوی بنزوئل پراکساید اتیل سلولز و دی کلرو متان به فاز آبی حاوی پلی وینیل در حال همزدن تهیه گردید . میکرو پارتیکلهای بنزوئیل پراکساید تهیه شده با دو روش به صورت اشکال موضعی فرموله شدند و رهش آنها مورد بررسی قرار گرفت رهش با استفاده از سل فرانز و با غشا دیالیز انجام شد و مقدار داروی آزاد شده به کمک hplc تعیین مقدار گردید . میکروگرافهای هر دو نشان داد که میکروسپونژهای کروی و حاوی منفذ می باشد . در روش ese افزایش نسبت دارو به پلمر کاهش می یابد که به کاهش تخلخل داخلی میکروسپونژها نسبت داد . در روش سوسپانسیون ترتیب رهش در بین اشکال دارویی مختلف میکروسپونژدار می باشد بدین ترتیب زمان ماندن دارو در فرم میکروسپونژ بر سطح پوست یا اپیدرم افزایش یافته در حالیکه نفوذ دارو در بدن به حداقل می رساند