بررسی تاثیر نوع حامل در سرعت آزاد شدن کاربامازپین از دیسپرسیون های جامد

Abstract

کاربامازین از جمله داروهای نامحلول در آب است که افزایش سرعت انحلال آن می تواند سرعت و وسعت بازدهی بدنی آن را از طریق افزایش جذب خوراکی افزایش دهد. تهیه پراکندگی جامد یکی از روش های مناسب برای افزایش سرعت انحلال دارو های کم محلول در آب محسوب می شود. از اینرو برای افزایش سرعت انحلال کاربامازپین، پراکندگی جامد کاربامازپین با حامل های لاکتوز، مانیتول، آویس و ویگوم در نسبت های1 به1،1 به 5و1 به 10دارو به حامل تهیه گردیدند. جهت تهیه پراکندگی جامد از روش های همسایش و تبخیر حلال مشترک و رسوب از محلول روی حامل جامد استفاده شد. سپس برای اندازه گیری سرعت انحلال ، معادل 20 میلی گرم کاربامازپین از محصولات تهیه شده در داخل ظروف حاوی آب مقطر دستگاه اندازه گیری انحلال شماره دو USP ریخته شد. برای بررسی ویژگی های فیزیکوشیمیای محصولات و چگونگی انحلال آزمایش های تفرق اشعه ایکس، گرماسنجی افتراقی (DSC) و طیف سنجی FTIR انجام گردید. در تمامی آزمایش ها پودر دارو، داروی سائیده شده در آسیاب گلوله ای (داروی سائیده شده)، داروی حاصل از تبخیر حلال از محلول اتانولی آن (داروی حاصل تبخیر) و مخلوط های فیزیکی دارو با حامل ها (مخلوط فیزیکی) با محصولات تهیه شده مقایسه گردیدند. در تمامی موارد پراکندگی های جامد تهیه شده سرعت انحلال کاربامازپین را افزایش دادند. برای بررسی اثر لاکتوز و مانیتول در محلولیت دارو، تست محلولیت در حضور درصد های مختلف این حامل ها صورت گرفت که نتایج آن حاکی از افزایش محلولیت کاربامازپین در حضور لاکتوز و مانیتول بود. نتایج طیف FTIRS حاکی از عدم واکنش بین دارو و حامل و نتایج XRD حاکی از تغییرات کریستالی است.