بررسی اثرات دگزامتازون و امانتادین بر تحمل و قطع مصرف ناشی از مصرف مورفین

Abstract

هدف از این مطالعه بررسی اثرات دگزامتازون و امانتادین در مهار تحمل و وابستگی نسبت بهاثرات ضد دردی مورفین می باشد . روشها در مطالعه حاضر گروههای متعددی از موشهای سوری مورفین(30mgkg,ip)یا مورفین+(30mgkg,ip)دگزامتازون (5,10,20mgkg,ip)یا مورفین [+(30mgkg,ip)دگزامتازون + (10mgkg,ip) امانتادین ](10mgkg,ip) را به مدت4روز متوالی دریافت کردهاند.در گروههای درمانی تجویز دارو هر روز نیم ساعت قبل از تجویز مورفین صورت می گرفت همچنین تحمل به وسیله تجویز مورفین ( 9mgkg,ip)به عنوان یک تست دوز بررسی شد . علایم قطع مصرف با تجویز نالوکسان (5mgkg,ip) 2 ساعت بعد از تجویز اخرین دوز مورفین در تمام گروهها در روز 4 مورد ارزیابی قرار گرفت نتایج این بررسیها نشان داد که رژیم درمانی دگزامتازون ویا آمانتادین میزان تحمل و وابستگی را به طور معنی داری کاهش داده است.(p0.001) از طرفی تجویز توام دگزامتازون وآمانتادین به تنهایی یا توام تحمل . وابستگی به مورفین را نیز بطور معنی داری کاهش داده است. بحث دگزامتازون وامانتادین به تنهایی یا توام تحمل به مورفین وعلایم ترک مصرف ان را که نمادی از وابستگی به مورفین است کاهش می دهد این اثرات شاید به رفتار انتاگونیستی امانتادین برای گیرنده های NMDAواثرات دوپامینرژیک ان و مهار کنندگی دگزامتازون در سنتز پروستا گلندینها باشد بیشتر این که تجویز توام امانتادین ودگزامتازون از دو مسیر متفاوت سبب مهار پیدایش تحمل و علایم ترک مصرف به طور سینرژیستی ومعنی داری شده است.