بررسی اثرات پلی اتیلن گلیکولها با اوزان مولکولی متفاوت بر سرعت انحلال ایندومتاسین از پراکندگیهای جامد تهیه شده بروش همسایش

Abstract

ایندومتاسین از جمله داروهای نامحلول در آب است که جذب خوراکی آن توسط سرعت انحلال محدود میشود. بنابراین افزایش سرعت انحلال این دارو ممکن است سرعت و وسعت بازدهی بدنی ایندومتاسین را افزایش دهد. تکنیک های پراکندگی جامد یکی از روش های مناسب برای افزایش سرعت انحلال داروهای کم محلول در آب محسوب میشود. به همین منظور اقدام به تهیه پراکندگی جامد ایندومتاسین و حامل شد و برای اینکه نتیجه بهتری حاصل شود از نسبتهای مختلف دارو و حامل همچنین برای بررسی تاثیر طول زنجیره پلیمر از سه پلیمر با اوزان ملوکولی متفاوت استفاده شد. برای مقایسه نتایج بدست آمده اقدام به تهیه مخلوط فیزیکی دارو و حامل با نسبتهای مختلف گردیده و جهت تهیه پراکندگی جامد از روش همسایش بهره برده شد. با توجه به اینکه ایندومتاسین یک داروی اسیدی میباشد و بهترین مکان جذب برای آن معده است، تست انحلال در ph معده پر و معده ناشتا و همچنین درph روده انجام گرفت که برای اتین منظور بافرهائی با phهای12 ، 46 و 68 تهیه گردید. جهت انجام تست انحلال از نمونه ها ، معادل 25 میلی گرم ایندومتاسین خالص در داخل ظروف حاوی بافر ریخته شده و سرعت انحلال ماده داروئی محتوی نمونه ها در فواصل زمانی معین با استفاده از اسپکتروفتومتری در طول موج 2665 نانومتر در 46 ، ph=6.8 و 2375 نانومتر در ph=1.2 تعیین گردید. سیستمهای تهیه شده به صورت invitro توسط تست انحلال ، تفرق اشعه x و طیف سنجی FTIR مورد ارزیابی قرار گرفتند وبا مخلوطط فیزیکی و داروی خالص مقایسه گردیدند. برای بررسی اثر پلی اتیلن گلیکول ها در محلولیت دارو، تست محلولیت درحضور پلیمرهای مورد بررسی صورت گرفت. پراکندگی های جامد تهیه شده در تمام نسبتها سرعت رهش را نسبت به محلول ایندومتاسین خالص و مخلوط فیزیکی همان نسبتها سریعتر کردند. برای برسی خلوص داروئی و شناسائی نوع پلی مرف بکار رفته از طیفهای FTIR استفاده شد. همچنین به منظور بررسی تغییرات پلی مرفیک احتمالی ماده داروئی در حین روند تهیه پراکندگیهای جامد و همچنین واکنشهای احتمالی بین دارو و حامل، از طیفهای تفرق اشعه ایکس بهره گرفته شد.