بررسی کارآیی دکسترومتورفان در سندرم قطع مصرف اپیوئیدها

Abstract

یکی از مهمترین مسائلی که امروزه ذهن بشر را به خود مشغول کرده استمساله وابستگی به مواد مخدر وتبعات وپیامدهای منفی ناشی از آن می باشد. درصد عمدهای از وابستگی در کشور ایران واغلب نقاط جهان مربوط به ترکیبات اپیوئیدی است وروشهای مختلفی برای ترک وابستگی به این مواد بکار می رود. از جمله داروهایی که به صورت موفقیت آمیزی در درمان وابستگی وسندرم قطع مصرف ترکیبات اپیوئیدی، که به محض قطع مصرف این موادروی می دهد، کلونیدین می باشد. با این وجود کونیدین قادر به رفع برخی علائم عصبی نیست ومخصوصا در موارد اشتیاق وولع مجدد به مصرف که از مهمترین دلائل رویکرد مجددبه ترکیبات اپیوئیدی است مفید واقع نمی شود. پژوهشهای متعدد نشان داده است که سیستم گلوتامینرژیک وگیرنده های NMDA در روند وابستگی به ترکیبات اپیوئیدی نقش دارند. از جمله آنتاگونیستهای NMDA، داروی دکسترومتورفان(DM) می باشد که در پژوهش حاضربرای مقایسه اثرات آن در سندرم قطع مصرف ترکیبات اپیوئیدی بکار گرفته شده است. به منظور بررسی کارائی دکسترومتورفان در سندرم قطع مصرف ترکیبات اپیوئیدی دو گروه چهارنفری از بیماران وابسته به ترکیباتاپیوئیدی به طورتصادفی انتخاب شدندودریک گروه کلونیدین(CLO) به تنهایی ودر گروه دیگررژیم درمانی کلونیدین به همراه دکسترومتورفان (CLO+DM) برای ترک وابستگی انتخاب شدندودر گروه های درمانی فوق علائم سندرم ترک، شامل خمیازه کشیدن، اشک ریزش، لرزش عضلانی، آب ریزش بینی، تعریق، گشادی مردمک، دردعضلانیومفصلی، بی قراری، بی خوابی، تهوع، اسهال، اشتیاق وولع برای مصرف مجدد ورد کردن استعمال دخانیات در زمانهای صفر(زمان مراجعه)،3 ،6 ،10 روز بعدمورد بررسی قرار گرفتند. تمامی علائم به طور معنی داری در گروه CLO+DM اشتیاق وولع بیشتر کنترل شده بودند. نتایج حاصل را می توان شواهدی دال برتاثیر سودمند مسدودشدن گیرنده های NMDA در بهبود علائم قطع مصرف ترکیبات اپیوئیدی دانست. علاوه بر این احتمالا استفاده از دکسترومتورفان روش موفق ومناسبی در درمان وابستگی به ترکیبات اپیوئیدی را پیش روی قرار خواهد داد