مطالعه سیر پیشرفت TDM در درمان منطقی بیماریها
Abstract
عوامل زیادی می توانند سبب تفاوت در پاسخ افراد به داروهای تجویز شده گردند. بنابراین تعجبی نخواهد داشت که پزشکان با تجویز مقدار ثابتی از دارو به دو فرد بابیماری مشابه ، در یکی از اثرات مطلوب ملاحظه کنند و در دیگری اثرات ناخواسه ای را مشاهده نمایند. در بسیاری موارد این تفاوت در پاسخ بدلیل عدم ایجاد غلظت یکسان در بدن افراد است بنابراین لازم است دز هر دارو را با توجه به شرایط ویژه هر فرد تنظیم نماییم تا بتوانیم بدون بروز اثر سمی درمان موفقی داشته باشیم . قرنهای متمادی تنها روش تنظیم دز داروها بر اساس خطا و تجربه بوده است مثلا" کافی بودن دز سالیسیلاتها در درمان آرتریت روماتوئید با ایجاد تهوع و استفراغ و وزوز گوش مشخص می شد که علی رغم مفید بودن اینکار خطرات ناشی از آن نیز قابل توجه است . امروزه اینکار با استفاده از متد سنجش غلظتهای پلاسمایی یا TDM انجام پذیر است و سمیت دارای ارتباط تنگاتنگی باشد. هدف از این پایاننامه بررسی TDM و اهمیت کاربرد آن دارو درمانی منطقی یکسری از بیماریها می باشد. بنابراین در این پایاننامه ابتدا به بحث در مورد کاربرد TDM در درمان اختلالات روانی پرداخته شده است که در واقع باریک بودن محدوده درمانی و شروع اثر همراه با تاخیر داروهای موثر بر اعصاب و روان ، آنها را نخستین کاندیدای TDM کرده است و همچنین بدلیل اهمیت قابل توجه بزاق در سنجش غلظت این داروها به این موضوعنیز اشاره شده است . سپس بدلیل تغییرات پاتولوژیکی زیاد توسط عارضه سوختگی به تغییرات پارامترهای فارماکوکینتیکی در این مورد پرداخته شده است که امروزه در آرتریت روماتوئید نیز اهمیت قابل توجهی دارد . پس در کل ، نتیجه ای که از این پایان نامه بدست می آید ، اینست که بدلیل اختلاف پارامترهای فارماکوکینتیکی در افراد مختلف و حتی در یک فرد در شرایط مختلف ، نمی توان از دز مشخص دارویی استفاده کرد. پس ( TDMپایش غلظتهای پلاسمایی) ، می تواند ما را در رسیدن به یک دارو درمانی منطقی یاری کند که این روش در مورد داروهای با اندکس درمانی باریک بسیار مفید خواهد بود.