افزایش سرعت ایندومتاسین بااستفاده از پراکندگی جامد

Abstract

مقدمه : ایندومتاسین یک داروی ضد التهاب غیر استروئیدی است که محلولیت بسیار کمی در آب دارد. این خصوصیت نامطلوب ممکن است به علت تماس طولانی مدت با مخاط دستگاه گوارش باعث افزیش آسیب گوارشی ناشی از تحریک مخاط معده و دوازدهه شود. تهیه پراکندگی جامد یکی از روشهایی است که به منظور بهبود خصوصیات انحلال داروهای نا محلول در آب بکار میرود . هدف از این مطالعه افزایش سرعت انحلال ایندومتاسین به منظور کاهش عوارض گوارشی آن میباشد. روش کار: پراکندگیهای جامد ایندومتاسین با استفاده از حاملهای لاکتوز ، مانبتول، سوربیتول، دکسترین، PEG6000, PEG4000, PEG2000با نسبتهای1 به10 ، 1 به 20 ، 1 به40 ، دارو به حامل تهیه گردید. همچنین برای مقایسه نتایج بدست آمده اقدام به تهیه مخلوط فیزیکی ساده و مخلوط فیزیکی treated با نسبتهای فوق شد. برای تهیه پراکندگی جامد از روش Coevaporation و از حلال اتانول 96 ,استفاده شد. جهت انجام تست انحلال از نمونهها، کپسولهایی که محتوی625 ، 125 و 25 میلی گرم ایندومتاسین بودند، تهیه شد. خصوصیات فیزیکوشیمیایی پراکندگیهای جامد با استفاده از تست انحلال ، تفرق اشعع X (XRD) و طیف سنجی FT IR آنالیز و با مخلوط فیزیکی ، داروی خالص و حامل خالص مقایسه گدید . همچنین تاثیر پارامترهای مختلف از قبیل نوع حامل و نسبت دارو به حامل بر روری سرعت انحلال دارو و مورد بررسی قرارگرفت. نتایج: سرعت انحلال ایندومتاسین از پراکندگیهای جامد و مخلوطهای فیزیکی تهیه شده از تمام حاملها در تمام نسبتها در مقایسه با داروی خالص بطور معنیداری افزایش یافت (005 . (p نتایج سرعت انحلال بیانگر این است که بهترین خامل برای پراکندگی جامد ایندومتاسین، لاکتوز و مانیتول مباشد. برای اثبات وجود یا عدم وجود هر گونه تداخل بین دارو و حامل های مختلف، طیف XRD و FT IR آنها مورد بررسی قرارگرفت.