مطالعه نظری کاربرد پلیمرهای محلول درهدف درمانی
Abstract
تکنولوژی سیستمهای دارورسانی در چند سال اخیر پیشرفتهای چشمگیری داشته است. بنابراین میتوان با افزایش غلظت دارو و مدت اثر آن در مجاورت سلولهای هدف، اثرات درمانی را افزایش داد که متعاقب آن بدلیل کاهش تماس سلولهای غیر هدف با دارو، اثرات سمی به حداقل ممکن کاهش داده میشود. زمینه دارورسانی هدفدار در دو دهه گذشته سریعا" رشد کرده است. سیستمهای دارورسانی بر پایه استراتژیهای هدفدار پاسیو، اکتیو، اکتیو و فیزیکی مورد مطالعه قرار گرفتهاند. دو راهی که اغلب توجه زیادی را به خود جلب کردهاند شامل پرودراگها (پیش داروها) و سیستمهای دارورسانی با استفاده از حامل های ماکرومولکولی می باشد. پیش داروها فرمهای بی اثر فارماکولوژیکی داروی فعال هستند که تحت واکنش های آنزیماتیک یا شیمیایی در محل فعالیت به فرم فعال خود تبدیل میشوند. سیستم های ماکرومولکولی محلول ( طبیعی یا سنتتیک) غالبا" به عنوان عوامل لیزوزوموتروپیک استفاده میشوند. به علت توانایی آنها در تراوش از جدار رگها به داخل بافتها وسیعا" برای درمان سرطان ودیگر بیماریهایی که تمرکز کم دارند مورد مطالعه قرار گرفتهاند. تاثیر مثبت بسیاری از این سیستم ها در حیوانات ثابت شده است ولی در شرایط کلینیکی هنوز کاملا" وارد نشدهاند. تعدادی از این سیستمها مانند SAMCNS در ژاپن و کونژوگه های کوپلیمر HPMA آنتراسایکلین در انگلستان مورد آزمایشات کلینیکی قرار گرفته یا درحال انجام هستند.