تاثیر سورفاکتانتها در جذب پوستی دیازپام

Abstract

نفوذ دیازپام در حامل آب و پروپیلن گلیکول ( vv50:50) از طریق پوست موش با استفاده از تکنیک محفظه انتشاری (Diffusion cell) مورد ارزیابی قرار گرفت و اثر سورفاکتانت های گوناگون (سدیم لوریل سولفات، CTAB ، تووین 80 و بنزآلکانیوم کلراید) با غلظتهای مختلف روی نفوذ پذیری پوست مطالعه شد. سرعت جریان، ضریب نفوذ پذیری (P) و افزایندگی نسبی (ER) دیازپام طی 10 ساعت اندازهگیری شد و با نمونه کنترل که سورفاکتانت نداشت مقایسه گردید. البته محلول ها اشباع بودند و فعالیت ترمودینامیکی برابری داشتند. آزمایش نفوذ در خارج از سیستم زنده نشان داد که سورفاکتانتها با توان گوناگونی، فلوی دیازپام را افزایش می دهند. در بالاترین غلظت wv)5 ,)، SLS بیشتری افزایندگی را از خود نشان میداد. از بین دو سورفاکتانت کاتیونی، بنزالکانیوم کلراید بدلیل داشتن لیپوفیلیسیته زیاد، افزایش بیشتری در سرعت جذب نسبت به CTAB ایجاد کرده بود و CTAB در میان سورفاکتانت ها کمترین افزایش را در مقایسه با شاهد و سورفاکتانت های دیگر ایجاد کرده بود. اکثرا"سورفکتانت ها کمترین افزایش را در مقایسه با شاهد و سورفاکتانتهای دیگر ایجاد کرده بود. اکثرا" سورفاکتانت ها در غلظت یک درصد پیکی در سرعت ایجاد کرده بودند. افزایش فلو، در غلظت کم افزاینده، در حالت طبیعی به توانایی مولکولهای سورفاکتانت در نفوذ به پوست و افزای نفوذ پذیری آن مربوط است وکاهش سرعت انتقال داروی موجود در سیستم های افزاینده به توان سورفاکتانتها در تشکیل میسل و وقوع کنش های بین میسل ودارو نسبت داده می شود. نتایج بیانگر آن هستند که ماهیت افزاینده تاثیر شدیدی روی معیوب کردن سد پوستی دارد و اثر افزایندگی به شدت تابع غلظت میباشد.