فرمولاسیون ژل واژینال مترونیدازول

Abstract

هدف از این پایاننامه، فرمولاسیون و کنترل پایداری ژل واژینال مترونیدزول و همچنین مشخص کردن میزان آزادسازی مترونیدازول از پایه این ژل میباشد. ژل واژینال مترونیدازول دردرمان باکتریال واژینوریس و همچنین واژینیت ناشی از تریکوموناس کاربرد دارد، اگر چه در مورد اخیر بصورت همراه با فرم خوراکی دارو، مصرف میگردد. از آنجائی که مترونیدازول دارای عوارض جانبی بسیار زیادی و همچنین دارای خواص موتاژن و کارسینوژن میباشد مصرف آن بصورت خوراکی به علت ایجاد غلظت سرمی بالا خالی از اشکال نیست. خصوصا" در زنان حامله و در سه ماهه اول حاملگی مصرف ان احتمال خطر را برای جنین افزایش میدهد. در حالی که ژل واژینال مترونیدازول به علت اینکه جذب سیستمیک بسیار کمی دارد و فقط در مخاط واژن با غلظت بالا یافت می شود. اغلب فاقد عوارض جانبی فرم خوراکی میباشد ودر ضمن حاملگی نیز با اطمینان بیشتری میتوان استفاده کرد. به منظور فرمولاسیون ژل از کربومر 934 و HPMC به عنوان ژلیفیان استفاده شد. که در هر دو حالت از نظر ظاهری، ژلهای مطلوب با قوام مناسب ایجاد شد. در ازمایشات آزادسازی، نتایج حاصله حاکی از آن بود که ژل تهیه شده توسط کربومر934 ، میزان بیشتری مترونیدازول آزاد کرده و روند آزادسازی از قانون هیگوشی پیروی می کند. ولی ژل تهیه شده توسط HPMC مقدار جزئی مترونیدازول آزاد می کند. پس کربومر 934 بر HPMC به عنوان ژلیفیان در تهیه ژل واژینال مترونیدازول برتری دارد. رعایت نسبت مقادیر آب و پروپیلن گلیکول در حلالیت مترونیدازول بسیار مهم است ( جدول41) و وجود پارابن ها به عنوان محافظت کننده در مقابل رشد میکروبی حائز اهمیت است. چرا که در نبود آنها بعد از دو هفته ما شاهد رشد میکروبی در نمونه بودیم. تنظیم pH در ژل تهیه شده بوسیله کربومر 934 حائز اهمیت بود. چون کربومر 934 (به عنوان ژلیفیان) بدلیل وجود عوامل کربوکسیل در ساختمانش نیاز به یک خنثی کننده دارد. ولی در مورد HPMC نیاز به تنظیم ندارد. و EDTA به عنوان یک کمک حلال برای دیسپرسیون بهتر نمونه الزامی است.