بررسی فرمولهای غیررسمی مورد مصرف در درمان آکنه

Abstract

پوست یکی از مهمترین اعضای بدن و عامل مخافظت سایر اعضای بدن است که از چند لایه تشکیل یافته است. غدد سبابه جزء ضمائم اصلی پوست میباشد که در (درم) جایگزین شده است و اکثر آنها ترشحات خود (سبوم) را در فولیکولهای موئی میریزند که به سطح پوست باز میشوند. آکنه بیماری سیستم پیلوسباسه میباشد که شایعترین نوع آن آکنه ولگاریس است که بیشتر در صورت، گردن، بالای پشت تنه و شانه ها که مطابق با نواحی دارای سبوم زیاد است بوجود می آید. آکنه ولگاریس اکثرا در دوران بلوغ ایجاد میشود اما بروز آن زودتر یا دیرتر نیز اتفاق می افتد. علت ایجاد آن در دوران بلوغ، تغییرات هورمونی (مانند آندروژنها)و افزایش کراتین و سبوم ناشی ازآن میباشد که کراتین باعث بسته شدن فولیکول میشود و تجمع سبوم در آن باعث ایجاد کومدون (مرحله ابتدائی و غیر التهابی آکنه) می شود که با فعالیت فلور نرمال فولیکول (مخصوصا پروپیونی باکتریوم آکنه) و تولید آنزیمهائی مانند لیپاز که باعث تبدیل تری گلیسریدها به اسید چرب ازاد می شود، یک روند التهابی شروع شده و آکنه کومدونی به آکنه التهابی تبدیل می شود. آکنه زودرس در نوزادان و بچه ها مخصوصا پسرها دیده میشود. آکنه دیررس (بعد از سالهای بلوغ) به عواملی مانند عوامل شغلی، دارودرمانی، اختلالات هورمونی، آکنه ناشی از مواد آرایشی و استرس روانی و غیره مربوط می شود. شدت آکنه در مردان بیشتر از زنان است. عوامل جوی نیز در آکنه موثر است. آکنه چندان ارتباطی به رژیم غذائی ندارد. جهت درمان آکنه از داروهای موضعی و سیستمیک استفاده میشود از جمله داروهای موضعی میتوان بنزوئیل پراکساید، رتینوئیدها، آزلائیک اسید،انتی بیوتیک های موضعی(مانند کلیندامایسین و اریترومیسین) و کراتولیتیکها(مثل رزورسینول) را نام برد. از بین رتینوئیدها، آداپالن و تازاروتن داروهای جدیدی هستند که به علت تحریک کمتر مطلوب میباشند. جهت درمان آکنه شدیدتر از داروهای سیستمیک مانند آنتی بیوتیکهای خوراکی (برای مثال تتراسیکلین ها)ایزوترهتینوئین، داروهای هورمونی و استروئیدها استفاده میشود. تکنیکهای جراحی نیز ممکن است مفید واقع شود. جهت جلولیری از ایجاد اسکار آکنهای، درمان به موقع و زود لازم است. فرمولهای غیر رسمی موضعی جهت درمان آکنه به تعداد فراوان تجویز میشوند که برخی از آنها مخصوصا وقتی که با رعایت اصول صحیح تجویز شوند بسیار موثر خواهد بود.