سطح پلاسمایی و بزاقی داروهای ضد صرع در بیماران مقاوم و غیرمقاوم به درمان توسط GC
Abstract
درمان دارویی یکی از مهمترین روشهای درمان در مورد اکثر بیماریها است و در صورت تشخیص صحیح بیماری می توان با به کار بردن داروهای مناسب به معالجه موفقیت آمیزی دست یافت. داروها در صورتی موثر و بدون خطر به حساب می آیند که به میزان مناسب وارد محل اثر شوند و غلظت آنها در محل اثر از محدوده معینی تجاوز ننماید بدین معنی که اگر غلظت آنهااز حد معینی کمتر باشد درمان موثر نبوده و در صورتی که بیشترر از حد معینی باشد بیمار را دچار عوارض ناخواسته می کند. بنابراین برای بیان مقدار مناسب مصرف دارو و برای بدست آوردن غلظت پلاسمایی مفید و موثر در درمان بیماری اندازه گیری غلظت داروها در پلاسما عامل بسیار مفیدی به شمار می آید پس از تعیین غلظت دارو در خون می توان مقدار مصرفی آنرا تصحیح نمود. تا از مشکلات احتمالی بیماران مانند عدم بهبودی به علت پایین بودن غلظت و عوارض جانبی آن به علت بالا بودن غلظت جلوگیری نمود وبا قرار گرفتن غلظت سرمی دارو در محدود غلظت درمانی کنترل بیماری سریع تر حاصل می گردد. تعیین غلظت داروهای ضد صرع در خون بیماران مصروع به منظور یافتن مقدار مصرف مناسب از اهمیت ویژهای برخوردار است زیرا در مورد این بیماران دارو برای سالهای متمادی تجویز می گردد و به دلیل دارا بودن اثرات مضر جانبی زیاد و همچنین به علت اختلافات بین فردی گسترده از نظر فارماکوکینتیک این داروها و نیز مقاومت بعضی افراد به درمان، این بیماران باید به طور مداوم از نظر اندازهگیری غلظت سرمی برای رسیدن به یک درمان ایده‌آل بررسی شوند. هدف اصلی این رساله بررسی مقایسه ای غلظت های سرمی و بزاقی داروهای ضد صرع فنوباربیتال، فنی توئین و کاربامازپین در افراد مصروع غیر مقاوم به درمان توسط دستگاه گاز کروماتوگرافی می باشد.