مطالعه تاثیر مقدار مازاد دارو و نوع هم زدن بر روی میزان محلولیت دارو های ضد صرع
Abstract
محلولیت به بیشترین مقدار قابل حل یک دارو درحجم معینی از حلال در دمای مشخصی گفته می شود. فاکتورهای زیادی بر محلولیت تعادلی تاثیرگذار هستند به همین دلیل مقادیر متفاوتی برای محلولیت یک داروی مشخص در یک سیستم حلال و دمای ثابت گزارش شده است. این تغییرات در داده های مربوط به محلولیت یکی از دلایل عدم موفقیت محققان جهت ارائه مدل های پیش بینی با درصد خطای پایین به منظور محاسبه محلولیت براساس ویژگی های ساختمانی در محیط های آبی و غیر آبی و مخلوط حلال ها شده است.
هدف:
هدف از این مطالعه بررسی تاثیر فاکتورهای مقدار مازاد حل شونده و نوع هم زدن محلول بر روی میزان محلولیت دو داروی ضد صرع فنی توئین سدیم و لاموتریژین می باشد.
مواد و روش:
مقدار مازاد دارو (بیش از مقدار محلولیت گزارش شده در منابع) به حجم ثابتی از حلال اضافه شده است و روش های مختلف هم زدن از جمله هم زن مغناطیسی، روش Shake-flask و زمان ته نشینی دوباره محلول، بر روی مقادیر محلولیت بررسی شد. محلولیت اشباع داروها را پس از رقیق سازی با آب با استفاده از دستگاه اسپکتروفتومتر اندازه گیری کرده و غلظت مربوطه بر اساس منحنی کالیبراسیون محاسبه گردید.
یافته ها:
مقدار مازاد دارو (فنی توئین سدیم در آب و لاموتریژين دراسید کلریدریک 1/0 مولار) و زمان ترسیب دوباره محلول، تاثیر معنی داری بر مقدار محلولیت دارد.
نتیجه گیری:
نتایج حاصل نشان دهنده این است که مقدار مازاد دارو زمانی که دارو به فرم یونیزه باشد و همچنین زمان ته نشینی محلول تاثیر قابل توجهی بر محلولیت دارد. افزايش محلوليت دارو در حالت يونيزه با افزايش ميزان مقدار ماده مازاد، تغيير در لايه ساکن اطرف ذره باشد و همچنین تشکیل محلول فوق اشباع به هنگام هم زدن می تواند مکانیسم های احتمالی برای تغییر محلولیت باشد.