تعیین اثر انسولین لود شده در نانوهیدروژل بر روی سطح انسولین و گلوکز بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

Abstract

دیابت ملیتوس شامل گروهی از اختلالات متابولیک شایع است که وجه مشترک آنها در هیپرگلیسمی می باشد. بر حسب اتیولوژی دیابت عوامل دخیل در بروز هیپرگلیسمی شامل کاهش ترشح انسولین، کاهش مصرف گلوکز و افزایش تولید گلوکز می باشد. درمان های مختلفی برای کنترل قند خون مخصوصا در بیماران دیابت نوع وجود دارد که یکی از گزینه های درمانی انسولین درمانی میباشد. با توجه به عوارض متعدد استفاده از انسولین به صورت تزریق زیر جلدی، امروزخه استفاده از انسولین های خوراکی بسیار مورد توجه واقه شده است. هدف مطالعه ی حاضر بررسی اثر انسولین خوراکی نانوهیدروژل در کاهش قند خون و افزایش انسولین سرمی در بیماران دیابتی نوع دو بود.روش کار:در این مطالعه ی مقدماتی قبل و بعد، 8 بیمار دیابتی نوع 2 بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شده و از آنها خواسته شد تا کپول های نانوهیدروژل حاوی انسولین انسانی به میزان 300 واهد بین المللی را مصرف نمایند و دو روز قبل از مطالعه و در روز مطالعه مقادیر انسولین و قند خون اندازه گیری شد. سطح زیر منحنی برای گلوکز و انسولین محاسبه شد. از آزمون های آماری Repeated measures of ANOVA و آزمون t‌ جفتی برای آنالیزهای آماری استفاده شد. یافته ها: روند تغییرات قند خون قبل از درمان با انسولین خوراکی (p=0.10) و همچنین در طول درمان با انسولین خوراکی (p=0.71) در طول مطالعه تغییرات معنی داری را نداشت. مقادیر سرمی قند خون بعد از شروع درمان با انسولین خوراکی بطور معنی داری در ساعت 7 صبح و 8.30 صبح کمتر از مقادیر اندازه های قبل از درمان با انسولین خوراکی بود. بیشترین میزان کاهش در قند خون 1.5 ساعت بعد از درمان با انسولین خوراکی در مقایسه با مقادیر قبل از درمان مشاهده شد و اثرات کاهندگی قند خون تا 6 ساعت بعد از درمان با انسولین خوراکی ادامه داشت. کاهش در میانگین سطح زیر منحنی گلوکز بعد از درمان با انسولین خوراکی در مقایسه با قبل از درمان با انسولین خوراکی از لحاظ آماری معنی دار نبود. روند تغییرات انسولین خون قبل از درمان با انسولین خوراکی (p=0.10) و همچنین در طول درمان با انسولین خوراکی (p=0.30) در طول مطالعه تغییرات معنی داری را نداشت . مقادیر سرمی انسولن بعد از شروع درمان با انسولین خوراکی بطور معنی داری بلافاصله بعد از درمان با انسولین خوراکی افزایش یافت. میانگین سطح زیر منحنی انسولین سرم بطور معنی داری (مرزی) بعد از درمان با انسولین خوراکی افزایش یافت (p=0.056). , This pilot study was designed to investigate the effect of orally delivered nanohydrogel insulin on serum glucose and insulin levels in patients with type 2 diabetes (T2DM). Method: In this pilot before-after study, 8 T2DM patients received 300 IU insulin loaded nanohydrogel orally and the serum concentration of glucose and insulin were measured before treatment and consecutively during treatment. The area under the curve (AUC) was calculated for serum glucose and insulin and repeated measures of ANOVA, paired t-test were used for statistical analysis. Results: The changes in serum glucose level was not significant pretreatment (p=0.10) and during oral insulin treatment (p=0.71). Compared with pretreatment value, the serum glucose level was significantly lower in 7 A.M. (immediately after insulin therapy) and 8.30 A.M. during oral insulin treatment. The maximum reduction was observed 1.5 hours after insulin therapy and its effect lasted for more than 6 hours. The mean AUC of glucose was insignificantly decreased (p=0.16). The pretreatment (p=0.10) and during treatment (p=0.30) changes in serum insulin level were not statistically significant. The serum insulin level was increased significantly immediately after oral insulin therapy compared with pretreatment values. The mean AUC of insulin increased marginally significant (p=0.056).