بررسی نتایج روشهای مختلف جراحی در خونریزی های بعد از زایمان در موارد چسبندگیهای جفتی

Abstract

جفت چسبنده طیفی از اختلال در اتصال تمام یا بخشی از جفت به دیواره رحم را در برمی گیرد. این وضعیت می تواند منجر به خونریزی شدید شود و اولین علت هیسترکتومی مامایی بوده و همراه با عوارض و مرگ ومیر قابل توجه است. جهت درمان این وضعیت بدون افزایش عوارض احتمالی، چندین راهکار در متون پیشنهاد شده اند. این راهکارها اساسا شامل تکنیک های جراحی (هیسترکتومی) و محافظه کارانه هستند، ولی هنوز در مورد درمان ایده آل توافق وجود ندارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج روشهای مختلف جراحی در خونریزی های بعد از زایمان در موارد چسبندگیهای جفتی است.مواد و روشها: در مجموع 66 بیمار با چسبندگی جفتی که در مرکز آموزشی-درمانی الزهرا طی 4 سال تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، انتخاب و به چهار گروه تقسیم شدند: (الف) هیسترکتومی با جای گذاشتن جفت در محل (17 مورد)، (ب) هیسترکتومی با برش بر روی جفت (26 مورد)، (ج) حفظ رحم در موارد با چسبندگی های موضعی جفت (22 مورد) و (د) حفظ رحم با گذاشتن جفت در محل (1 مورد). پیامدهای مادری و نوزادی بین 4 گروه مقایسه شد. نتایج: متوسط سنی بیماران 70/5±18/33 سال (22 تا 44) بود. متوسط گراویدیتی و پاریتی بترتیب 15/1±12/3 (5-1) و 89/0±60/1 (4-0) بود.از نظر ریسک فاکتورها، سابقه سزارین قبلی در 53 بیمار (5/81%) و سابقه کورتاژ قبلی و میومکتومی بترتیب در 7 (8/10%) و 2 (1/3%) بیمار وجود داشت. تفاوتی از نظر ریسک فاکتورهای مامایی و جراحی بین گروه ها وجود نداشت (05/0<p). در خصوص علت خونریزی، میزان جفت پرکرتا در گروه الف (هیسترکتومی با جفت باقیمانده در محل ) بیشتر از سایر گروه ها بود (8/58%). از نظر عوارض حین عمل میزان ترانسفوزیون و خونریزی در گروه ب (هیسترکتومی با برش روی جفت) بطور معنی داری بیشتر از سایر گروه ها بود (05/0>p). از نظر عوارض حین عمل، آسیب به مثانه در گروه الف (هیسترکتومی با جفت باقیمانده در محل)بیشتر بود (با میزان بالای جفت پرکرتا). گروه ج از نظر خونریزی، تعداد محصولات خونی ترانسفیوز شده، مدت بستری در بخش مراقبت های ویژه/بیمارستان و فراوانی آسیب مثانه بطور معنی داری از وضعیت بهتری برخوردار بود., Adherent placenta describes a spectrum of disorders in the attachment of all or part of the placenta to the uterine wall. It can be a cause of severe hemorrhage and is a leading cause of obstetric hysterectomy, associated with significant morbidity and mortality. To treat this condition without increasing possible complications, a number of approaches have been suggested in the literature. These approaches mainly include surgical (hysterectomy) and conservative techniques, but there is no consensus on the optimal method of treatment yet. This study aims to evaluate different techniques for the management of postpartum hemorrhage due to placenta accreta.Methods & MaterialsA total of 66 patients with placenta accreta that were operated within 4 years in Alzahra Teaching Hospital were selected and categorized in four groups: (A) hysterectomy with remained placenta in situ (n=17), (B) hysterectomy with incisions on the placenta (n=26), (C) preserved uterus in cases with focal placental adhesions (n=22), and (D) keeping uterus with remained placenta in situ (1 case). Pregnancy outcomes were compared between the 4 groups. ResultsThe mean age of patients was 33.18±5.70 years (range, 22-44). The mean gravidity and parity were 3.12±1.15 (range, 1-5) and 1.60±0.89 (range, 0-4), respectively. previous C/S was carried on in 53 patients (81.5%), and a positive history of curettage and myomectomy was present in 7 (10.8%) and 2 (3.1%) patients, respectively. There was no significant difference between the groups in terms of obstetric and surgical risk factors (p>0.05). Considering the bleeding cause, the incidence of placenta percreta was higher in group A (hysterectomy with remained placenta in situ) (58.8%). Considering intraoperative complications, the rate of transfusion and bleeding was significantly higher in group B (hysterectomy with incisions on the placenta) compared to the other groups (p<0.05). Considering intraoperative complications, bladder injury was higher in group A (hysterectomy with remained placenta in situ) (with a higher rate of placenta percreta). Hemorrhage, number of transfused blood products, 5-min APGAR, ICU/hospital stay, and the rate of bladder injury were all significantly better in group C.