مقایسه اثرات تزریق کورتیکواستروئید موضعی تحت هدایت سونوگرافی با تزریق به روش لمس سطحی در بهبود علایم بالینی و الکترودیاگنوستیک بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپ متوسط

Abstract

سندرم تونل کارپ (CTS) شایعترین نوروپاتی ناشی از به دام افتادن عصب می باشد. تزریق موضعی کورتیکواستروئید یکی از روش های درمانی مطرح می باشد که می تواند به دو روش تزریق با لمس (blind) و تحت گاید سونوگرافی صورت گیرد. در این مطالعه قصد داریم اثر بخشی تزریق کورتیکواستروئید موضعی به روش لمس (blind) را با تزریق تحت گاید سونوگرافی در افراد مبتلا به CTS مورد بررسی قرار دهیم. روش كار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 60 دست مبتلا به CTS به طور تصادفی به دو گروه تحت درمان با تزریق یک نوبت متیل پردنیزولون 40 میلی گرم به روش لمس سطحی(blind) یا تزریق یک نوبت متیل پردنیزولون تحت گاید سونوگرافی با اپروچ In-Plane قرار گرفتند. عملکرد بیماران با استفاده از پرسشنامه علامتی و عملکردی بوستون قبل و سه ماه بعد درمان ارزیابی شد. همچنین بیماران در این دو بازه تحت EMG-NCV قرار گرفتند و نتایج بین دو گروه مقایسه گردید. نتایج: در هر دو گروه بعد از درمان نسبت به قبل از درمان بطور بارزی میانگین امتیاز پرسشنامه بوستون به صورت کلی، شدت علائم و وضعیت عملکردی ، همچنین پارامترهای الکترودیاگنویس شامل زمان تاخیر پاسخ حرکتی و حسی عصب مدیان و نیز دامنه پاسخ حسی عصب مدیان (CMAP latency، SNAP latency و SNAP NCV و SNAP amplitude ) در هر دو گروه به طور معنی داری بهبود یافته بود. علیرغم درصد تغییرات بیشتر در گروه بلایند در مقایسه با گروه سونوگرافی ، تفاوت موجود بین دو گروه در هیچ موردی از نظر آماری معنی دار نبود. دو پارامتر الکترویاگنوز دیگر یعنی دامنه پاسخ حرکتی مدیان وسرعت آن در ساعد (CMAP amplitude & NCV ) تفاوت معنی دار آماری در هیچ یک از دو گروه نسبت به قبل درمان نداشت.