بررسی نگرش پزشکان، پرستاران، بیماران و همراهان بیماران مراجعه کننده به اورژانس در رابطه با حضور همراه حین انجام اقدامات تهاجمی در اورژانس

Abstract

هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی نگرش کادر درمانی اعم از پزشکان و پرستاران شاغل در اورژانس، همچنین بیماران و همراهان درجه اول آن ها در مورد حضور همراهان حین اقدامات تهاجمی در اورژانس می باشد. روش کار: در این مطالعه مقطعی ـ توصیفی، 28 رزیدنت، 12 پرستار، 101 بیمار و 100 همراه وارد مطالعه شدند. تمامی افراد از بین کادر و مراجعین به اورژانس بیمارستان امام رضای تبریز انتخاب شدند. نگرش افراد به حضور همراهان حین اقدامات تهاجمی توسط پرسشنامه اعتبار سنجی شده ای مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: همه پزشکان و بیماران، 98% از همراهان و 3/83% از پرستاران حضور همراه را حق بیمار و همراه او می دانستند. 7/85% از پزشکان و 100% پرستاران تجربه قبلی بدی از حضور همراه حین مداخلات داشتند. تنها 3/14% از پزشکان، 7/16% از پرستاران، 2/75% از بیماران و 74% از همراهان تمایل به حضور همراه حین اقدامات تهاجمی داشتند. پزشکان و پرستاران عمدتا علت عدم تمایل خود را اختلال در انجام صحیح پروسیجر یا مجموعه ای علل می دانستند. عمده علل عدم تمایل به حضور همراه توسط بیمار و همراه ایجاد اختلال در انجام صحیح پروسیجر و یا اینکه حضور همراه فایده ی چندانی نخواهد داشت بیان نمودند.