تاثیر ریتودرین خوراکی بر میزان لانه گزینی جنین در بیماران تحت درمان با روش IVF- ET

Abstract

Infertility is a common problem in young couples and affects approximately 10-15% of them. Assisted reproductive methods are known techniques which are rapidly progressing. Uterine contraction stimulation in intra-uterine fetus transfer is one of the contributing factors in failure of fetus implantation which can be prevented with ritodrine in pre implantation period. In a randomized clinical trial, we studied 200 women with infertility that were candidate for IVF/ICSI and achieved inclusion criteria in the form of two interventions and control groups (100 patients in each group).We evaluated the effect of oral ritodrine on fetus implantation in patients under treatment with IVF-ET method. The mean age of the patients was 30.94.2 years in range of 20 to 42 years. The percent of fertilization in group under treatment with ritodrine was 73.215.8 and this value was 72.617.6 in control group, there was no significant difference between the two group from this point of view (P=0.61).The oocytes and transferred fetus was not significantly different in two groups (P=0.07, P=0.51 respectively). Successful pregnancy rate was 27% in the intervention group and 19 percent in control group which the difference was not statistically significant between the two groups (P=0.17)., هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر ریتودرین خوراکی بر میزان لانه گزینی جنین در بیماران تحت درمان با روش IVF- ET می باشد.در یک مطالعه کارآزمایی بالینی شاهد دار تصادفی، 200 زن مبتلا به نازایی که کاندید برنامه IVF/ICSI شده بودند و شرایط ورود به مطالعه را داشتند، در قالب دو گروه مداخله و شاهد (هر گروه 100 نفر) مورد بررسی قرار گرفتند و اثرات ریتودرین خوراکی بر میزان لانه گزینی جنین در بیماران تحت درمان با روش IVF-ET ارزیابی گردید.میانگین سنی بیماران مورد بررسی، 2/4 9/30 سال بود که در محدوده سنی 35-20 سال قرار داشتند. درصد لقاح در گروه تحت درمان با ریتودرین 8/152/73 و در گروه کنترل 6/176/72 بود که تفاوت دو گروه از نظر آماری معنی داری نبود(61/0= P). بین بیماران دو گروه از لحاظ تعداد اووسیت ها و تعداد جنین انتقال یافته تفاوت آماری معنی دار وجود نداشت(به ترتیب 07/0= P و 51/0= P). حاملگی موفق در گروه مداخله 27 درصد و در گروه شاهد 19 درصد بود که تفاوت آن هم به لحاظ آماری معنی دار نبود(17/0= P).