مقایسه اکسترنال فیکساتور با میله های داخل کانالی قابل انعطاف در درمان شکستگی های باز گرید III استخوانهای بلند اندام تحتانی کودکان

Abstract

هدف از این مطالعه، مقایسه اکسترنال فیکساتور با میله های داخل کانالی قابل انعطاف در درمان شکستگی های باز گرید III استخوانهای بلند اندام تحتانی کودکان می باشد. در این مطالعه 42 بیمار با 45 شکستگی باز فمور و یا تیبیا، تحت درمان با یکی از دو روش فیکساتور خارجی (24 مورد) یا میله های TEN بیست و یک مورد قرار گرفته با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفتند.متوسط زمان لازم برای جوش خوردن شکستگی در گروه با فیکساتور خارجی 3/2 ماه (5/8- 2ماه) و در گروه TEN 3/1 ماه (5/6 - 2 ماه) بود که از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشتند. میزان عفونت محل شکستگی در بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشته و در هیچکدام به استئومیلیت منجر نشد. عفونت دور پین در 6 مورد (25%) از گروه فیکساتور خارجی مشکل ساز بوده و نیاز به تعویض محل پین داشت و در گروه TEN نیز یک مورد (4/7%) بورسیت دردناک در محل ورود TEN نیاز به خارج کردن زودهنگام میله داشت. در گروه میله های داخل کانالی 4 مورد (19%) شکستگی مجدد در فمور رخ داد. بد جوش خوردگی نیازمند اصلاح در هیچ یک از دو گروه وجود نداشت.