تغییرات ضخامت قرنیه در کراتوکونوس، مشکوک به کراتوکونوس و قرنیه های نرمال

Abstract

This study was aimed to compare the corneal thickness progression (CTP) and progression index (PI) in keratoconus (KCN), keratoconus suspected (KS) and normal (N) cornea, using scheimpflug photography (Pentacam). 300 eyes were evaluated with rotating seheimpflug photography (pentacam) and based on anterior sagital curvature, maximum posterior elevation (MPE) and thinnest point of pachimetry (TP) the eyes divided in three equal groups. The normal group had normal anterior topography, pachimetry 500إ or more and MPE less than 20إ, KS group had a suspected topography and KCN group had clear findings in topography.The eyes were evaluated by "pachimetric map", "Corneal thickness spatial profile" and "percentage of corneal thickness" and mean of "progression Index" calculated for each eye and data analysis performed with statistical methods and SPSS soft wear. Mean of MPE was 13.203.95 إ in N group, 19.806.75 إ in KS group and 40.9316.21 in KCN group. Mean of TP of cornea was 541.5327.92إ in N group, 504.1531إ in KS group and 461.09460.84إ in KCN group. Mean of PI was 0.910.15 in N group, 1.110.20 in KS group and 2.000.73 in KCN group. This study demonstrated that, all of three parameters (MPE, TP and PI) had statistically significant difference in three groups. A statistically significant and poor correlation was found between PI and keratoconus level. , هدف از این مطالعه، مقایسه روند افزایش ضخامت قرنیه از نازکترین نقطه قرنیه بطرف محیط قرنیه در چشم های مبتلا به کراتوکونوس، مشکوک به کراتوکونوس و قرنیه های نرمال با استفاده از توموگرافی شیمفلاگ توسط دستگاه پنتاکم می باشد. سیصد چشم براساس توپوگرافی سطح قدامی قرنیه، ضخامت نازکترین نقطه قرنیه، و حداکثر بلندی سطح خلفی قرنیه بطور مساوی در سه گروه قرار گرفتند. با استفاده از دستگاه پنتاکم و تصاویر ص چهار نقشه رفرکتیو ، ص نقشه رفرکتیو و ص نقشه پکی متری ، قرنیه ها مورد ارزیابی قرار گرفتند. چشم هائیکه دارای توپوگرافی نرمال، پکی متری 500 میکرون و بالاتر و حداکثر بلندی خلفی زیر 20 میکرون داشتند، بعنوان گروه نرمال، چشم هائیکه دارای توپوگرافی مشکوک بودند در گروه مشکوک و چشم هائیکه علائم واضح کراتوکونوس را در توپوگرافی داشتند بعنوان گروه کراتوکونوس قطعی قرار گرفتند. سپس با استفاده از ص نقشه پکی متری ، ص ضخامت مطلق‌ و ص درصد افزایش ضخامت قرنیه بررسی و میانگین عددی ص ضریب پیشرفت ضخامت‌ قرنیه استخراج شد و داده های بدست آمده با استفاده از روشهای آماری توصیفی و آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و دو طرفه و ضریب همبستگی و نرم افزار SPSS ، مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. میانگین حداکثر بلندی خلفی در گروه نرمال 95/320/13 میکرون، در گروه مشکوک75/680/19 میکرون و در گروه قطعی 21/1693/40 میکرون بدست آمد. میانگین نازکترین نقطه قرنیه در گروه نرمال 92/27 53/541 میکرون، در گروه مشکوک 3115/504 میکرون و در گروه قطعی 84/46 09/461 میکرون محاسبه شد. میانگین ضریب پیشرفت ضخامت قرنیه در گروه نرمال 15/0 91/0 ، در گروه مشکوک 20/0 11/1 و در گروه قطعی 73/000/2 بدست آمد.این مطالعه نشان داد که هر سه پارامتر ص حداکثر بلندی خلفی ص نازکترین منطقه قرنیه‌ و ص ضریب پیشرفت ضخامت قرنیه‌ در هر سه گروه رابطه معنی دار آماری داشتند. همچنین بین ص‌ضریب پیشرفت ضخامت قرنیه‌ و سطح ابتلا به کراتوکونوس رابطه معنی دار آماری وجود داشت ولی ضریب همبستگی این دو پارامتر بصورت ضعیف مثبت بود.