بررسی اثر متفورمین در جلوگیری از افزایش وزن بیماران تحت درمان با داروهای آنتی پسیکوتیک اتپیک

Abstract

Background Second-generation or atypical antipsychotic medications are currently being used widely in treating psychiatric illness. This is due in part to their ability to effectively control many symptoms associated with cognitive deficits and mood disorders with resultant functional recovery. These effects may be achieved with lower rates of extrapyramidal side effects and tardive dyskinesia than has been observed with use of typical antipsychotic agents. However, therapeutic success is associated with substantial weight gain in receivers. Metformin has been supposed to be affective against weight gain in this group of patients. This study aimed at evaluating this effect. Methods & Materials An 8-week double-blind, placebo-controlled clinical trial was conducted to evaluate the effectiveness of metformin in managing weight gain in 30 psychotic subjects under treatment with atypical antipsychotics in Tabriz Teaching Razi Hospital in a year-period. Another 30 age- and sex-matched groups of patients received only placebo in the same manner, serving as the controls. One patient in the intervention group refused to continue the trial, so the body weigh change was compared between 29 patients under treatment with metformin and 30 patients receiving placebo. Results Twenty nine patients, 9 males and 20 females with a mean age of 37.211.4 years received metformin and 30 patients, 15 males and 15 females with a mean age of 40.412.8 years received placebo (p=0.138 and 0.321, respectively). The antipsychotic drugs administered in the intervention group were risperidone (16 cases), clozapine (8 cases) and olanzapine (5 cases). These drugs were risperidone (19 cases), clozapine (5 cases) and olanzapine (6 cases) in the control group (p=0.599). The mean body weigh at the baseline was 85.911.3 kg in the intervention group and 75.910.8 kg in the controls. The final body weigh was 85.213.6 kg in the intervention group and 76.310.7 kg in the controls. The mean body weight did not changed significantly in the intervention group (p=0.514); whereas it increased significantly in the controls (p=0.004). Comparing between the two groups, body weight gain was significantly more in the control group comparing with the intervention group (p=0.004)., مقدمه: داروهای آنتی سایکوتیک نسل دوم یا آتیپیکال امروزه بطور گسترده در درمان بیماری های روانی مورد استفاده قرار می گیرند. این محبوبیت تا اندازه ای بعلت توانایی انها در کنترل موثر بسیاری از علایم مرتبط با نقایص شناختی و اختلالات خلقی است که در نهایت منجر به بهبود عملکردی می شود. این آثار در مقایسه با داروهای آنتی سایکوتیک تیپیکال با عوارض کمتری شامل آثار جانبی اکستراپیرامیدال و دیسکینزی تاخیری همراه است. با این وجود، این موفقیت درمانی همراه با افزایش وزن قابل توجه در دریافت کنندگان می باشد. متفورمین بعنوان دارویی موثر در برابر افزایش وزن در این گروه از بیماران معرفی شده است. هدف از مطالعه فعلی بررسی این تاثیر است.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور کنترل شده بوسیله دارونما 8 هفته ای، تاثیر متفورمین درکنترل اضافه وزن در 30 بیمار سایکوتیک تحت درمان با داروهای آنتی سایکوتیک آتیپیکال در مرکز آموزشی-درمانی رازی تبریز طی مدت یک سال ارزیابی شد. یک گروه 30 نفری دیگر که از نظر سن و جنس با گروه اول همسان بودند، بهمان طریق دارونما دریافت کرده و بعنوان شاهد درنظر گرفته شدند. در ادامه یک بیمار در گروه مداخله از مطالعه انصراف داد. بر این اساس تغییر وزن بین 29 بیمار در گروه دریافت کننده متفورمین و 30 بیمار در گروه مداخله مقایسه شد. نتایج: بیست و نه بیمار، 9 مذکر و 20 مونث با سن متوسط 4/112/37 سالدر گروه متفورمین و 30 بیمار، 15 مذکر و 15 مونث با سن متوسط 8/124/40 سال در گروه دارونما بررسی شدند (p بترتیب 138/0 و 321/0). داروهای آنتی سایکوتیک تجویزی در گروه مداخله شامل ریسپریدون (16 مورد)، کلوزاپین (8 مورد) و اولانزاپین (5 مورد) بودند. در گروه شاهد این داروها شامل ریسپریدون (19 مورد)، کلوزاپین (5 مورد) و اولانزاپین (6 مورد) بودند (599/0=p). متوسط وزن پایه در گروه مداخله و شاهد بترتیب 1/139/85 و 8/109/75 کیلوگرم بود. متوسط وزن انتهایی در گروه مداخله و شاهد بترتیب 6/132/85 و 7/103/76 کیلوگرم بود. تغییر متوسط وزن در گروه مداخله از نظر آماری معنی دار نگردید (514/0=p)ع در حالی که افزایش وزن در گروه شاهد معنی دار بود (004/0=p). در مقایسه دو گروه نیز افزایش وزن در گروه شاهد بیشتر بود (004/0=p).