اثر آگاهی از عواطف بر علائم بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر

Abstract

Irritable bowel syndrome (IBS) potentially is a common functional gastrointestinal disorder that is characterized by chronic abdominal discomfort or pain, bloating and changes in bowel habits. Although the exact mechanism of the disease is not understood, the effect of psychological factors has been strongly proposed. One of these mechanisms is the somatization hypothesis indicating that the signs and symptoms associated with IBS are the mere manifestations of the psychological distress. Considering this, the emotional awareness may ameliorate the manifestations of the disease. This was the main aim of the current study. In this before-after interventional study, 60 patients with IBS were recruited in Tabriz Imam Reza Teaching Hospital during a 15-month period. They randomized in two equal groups; A under routine pharmacological treatment plus courses of emotional awareness; and B including patients underwent only the same pharmacological treatments. Severity of the disease was evaluated by the visual analogue scale (VAS) at baseline and one-week post-interventions. The frequency of symptoms was also investigated at the same times. The two groups were matched for the age and sex of the patients (13 males and 17 females with the mean age of 28.77.8 y in group A vs. 19 males and 11 females with the mean age of 29.310.1 y in group B; p=0.121 and 0.566, respectively). The mean baseline and post-interventional pain was 66.923.4 and 26.125.9 in group A and 61.323.3 and 41.731.2 in group B, respectively; indicating a significantly decrease of pain in each group with no significant difference between the two groups (p=0.389). The mean baseline and post-interventional frequency of symptoms was 4.921.4 and 1.92.5 episodes/week in group A and 5.41.9 and 3.72.6 in group B, respectively; indicating a significantly decrease of frequency in more decline in group A patients (p=0.027)., با در نظر گرفتن این موضوع، آگاهی از عواطف ممکن است تظاهرات بیماری را تخفیف بخشد. این فرضیه هدف اصلی مطالعه فعلی است. در این مطالعه مداخله‌ای قبل ـ بعد، 60 بیمار مبتلا به سندرم روده تحریک‌پذیر در مرکز آموزشی ـ درمانی امام رضا (ع) تبریز طی مدت 15 ماه مورد بررسی قرار گرفتند. این بیماران بطور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند: گروه الف شامل بیمارانی که تحت درمان‌های طبی معمول همراه با جلسات آگاهی از عواطف قرار گرفتند؛ و گروه ب شامل بیمارانی بودند که تنها همان درمان‌های طبی را دریافت کردند. شدت بیماری پایه و شدت بیماری یک هفته بعد از مداخله یک‌ماهه، بر اساس مقیاس آنالوگ چشمی تعیین شد. دفعات تکرار علایم نیز در همان زمان بررسی گردید. دو گروه از نظر سن و جنس بیماران همسان بودند (13 مذکر و 17 مونث با سن متوسط 8/77/28 در گروه الف و 19 مذکر و 11 مونث با سن متوسط 1/103/29 سال در گروه ب‌؛ P بترتیب 121/0 و 566/0). درد متوسط پایه و یک هفته پس از مداخله در گروه الف بترتیب 4/239/66 و 9/251/26 و در گروه ب بترتیب 3/233/61 و 2/317/41 بود که بر این اساس، شدت درد پس از مداخله در هر دو گروه بطور معنیداری کاهش یافته و بین دو گروه تفاوت معنیداری نداشت (389/0=p). متوسط دفعات علایم پایه و یک هفته پس از مداخله در گروه الف به‌ترتیب 1/29/4 و 5/29/1 بار در هفته و در گروه ب بترتیب 9/14/5 و 6/27/3 بار در هفته بود که براین اساس، دفعات تکرار علایم پس از مداخله در هر دو گروه بطور معنیداری کاهش یافته و در گروه الف بطور معنیداری بیشتر کاهش یافته بود (027/0=p).