بررسی وضعیت بصیرت با کیفیت زندگی بیماران مانیک سایکوتیک بستری

Abstract

This study aims at evaluating the influence of insight in quality of life of psychotic manic patients. In a cross-sectional cohort study, 60 newly admitted patients with diagnosis of bipolar I disorder in manic phase with psychotic features were recruited. A Farsi version of the scale to assess unawareness of mental disorder (SUMD) questionnaire was employed to address the insight of patients on admission, before discharge and 6 months thereafter. A Farsi version of SF-8 Health Survey questionnaire was used for determining the level of quality of live before discharge and 6 months thereafter. Sixty patients, 36 males and 24 females with the mean age of 33.89.6 years were enrolled on this study. The insight of patients was significantly increased in remission phase of the disease comparing with that in the acute episode (SUMD score of 13.22.8 vs. 9.53.5; p<0.001). The insight of patients was significantly increased 6 months after remission phase of the disease comparing with that in the remission phase (SUMD score of 9.13.3 vs. 9.53.5; p<0.001). Mental quality of life was significantly increase 6 months after discharge of the patients (SF-8 score of 44.712.6 vs. 45.112.6; p<0.001). There was a significant direct correlation between the change of insight score with the mental score of quality of life in the remission phase and 6 months thereafter (r=0.285, p=0.035, r=0.295, p=0.028; respectively). There was not a significant correlation between the change of insight scores with the physical score of quality of life., هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر بصیرت بر کیفیت زندگی بیماران مانیک سایکوتیک است. در یک مطالعه مقطعی و همگروهی، 60 بیمار تازه بستری شده با تشخیص بیماری دوقطبی یک در فاز مانیک و با مشخصه های سایکوتیک بررسی شدند. یک نسخه فارسی پرسشنامه بررسی عدم آگاهی نسبت به اختلال روانی (SUMD) جهت بررسی بصیرت در بیماران در زمان پذیرش، ترخیص و شش ماه بعد بکار گرفته شد. یک نسخه فارسی پرسشنامه بررسی سلامت SF-8 جهت تعیین سطح کیفیت زندگی پیش از ترخیص و 6 ماه پس از آن بکار گرفته شد. 60 بیمار، 36 مذکر و 24 مونث با سن متوسط 6/98/33 سال وارد مطالعه شدند. بصیرت بیماران در مرحله خاموشی بطور معنی داری نسبت به مرحله حاد افزایش یافت (امتیاز SUMD 8/22/13 در برابر 5/35/9؛ 001/0>p). همچنین بصیرت بیماران شش ماه پس از خاموشی بطور معنی داری نسبت به مرحله خاموشی افزایش یافت (امتیاز SUMD 3/31/9 در برابر 5/35/9؛ 001/0>p). کیفیت زندگی تنها از نظر روانی 6 ماه پس از ترخیص بطور معنی داری نسبت به زمان ترخیص افزایش یافت (امتیاز SF-8 روانی 6/121/45 در برابر 6/127/44؛ 001/0>p). همبستگی مستقیم و معنی داری بین تغییرات بصیرت با امتیاز روانی کیفیت زندگی در مرحله خاموشی و شش ماه بعد وجود داشت (بترتیب 285/0=r، 035/0=p، 295/0=r، 028/0=p)؛ بعبارت دیگر با افزایش بصیرت، کیفیت زندگی روانی کاهش یافته بود. همبستگی معنی داری بین تغییرات بصیرت یا امتیاز جسمی کیفیت زندگی وجود نداشت.