بررسی اثر رانیتیدن در پیشگیری از افزایش وزن ناشی از اولانزاپین

Abstract

Background and aim: Olanzapine is used as a chronic treatment in psychiatry wards. This is while no publicly acceptable and efficient management is recommended to prevent the Olanzapine-induced weight gain. Methods: This randomized clinical trial was conducted on 52 schizophrenic patients receiving olanzapine. Patients were randomly allocated into two study groups receiving either 600 mg Ranitidine or placebo along with olanzapine for a period of 16 weeks. Data were analyzed using SAS 9.1 statistical software package. Independent and paired t tests were used to analyze data along with covariance modeling methods for repeated measurements. Findings: 63.5% of participants were males and 36.5% were females. Mean BMI increased during the four months of study from 23.1 at baseline to 25.1 at 16th week. Mean BMI at week 16 was 2.8 lower in Ranitidine group compared to placebo (P<0.01). Mean BMI increment in Ranitidine group was 1.1 compared to 2.4 in placebo group (P<0.05). Longitudinal modeling didnt find the overall slope of the BMI trend to be different between groups. But later weekly slopes were significantly lower in Ranitidine group. A positive family history of obesity increased the probability of developing olanzapine- induced weight gain., مقدمه و هدف:داروی اولانزاپین در بخشهای روانپزشکی به فراوانی مورد مصرف قرار می گیرد. در حالیکه بر روی افزایش وزن ناشی از این دارو هنوز اقدام عملی مناسبی که مورد اتفاق نظر غالب متخصصین باشد توصیه نشده است. هدف از این مطالعه تعیین اثر رانیتیدین در تخفیف یا پیشگیری از افزایش وزن ناشی از مصرف اولانزاپین بود .روش کار:این مطالعه بصورت کارازمائی بالینی تصادفی بر روی بیماران مبتلا به اختلالات روانپزشکی سایکوتیک دریافت کننده اولانزاپین انجام گرفت . ازبین60 بیمارانتخاب شده 8 نفردر اوایل کار بدلیل انصراف ، از مطالعه خارج شدند . نهایتا 52 بیماربطور تصادفی به دو گروه دریافت کننده 600 میلی گرم رانیتیدین یا پلاسبو بمدت 16 هفته همراه با اولانزاپین تقسیم شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار SAS9.1 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. در تجزیه و تحلیل داده ها از ازمونهای مقایسه میانگین برای گروههای مستقل و زوجی و نیز از روشهای مدلینگ کوواریانس برای اندازه گیریهای مکرر استفاده گردید.یافته ها:5/63% از افراد مورد مطالعه مرد و5/36% زن بودند. بدون در نظر گرفتن گروه درمانی میانگین BMI در طول چهار ماه درمان سیر صعودی داشته و از 3/23 در اولین اندازه گیری به 1/25 در هفته شانزدهم بعد از شروع مطالعه افزایش یافت. میانگین BMI 16 هفته بعد از شروع درمان در گروه رانیتیدین معادل 8/2 کمتر از گروه پلاسبو و اختلاف مشاهده شده از نظر آماری معنی دار بود(P<0.01). میانگین افزایش BMI در گروه رانیتیدین1/1 و این افزایش در گروه پلاسبو 4/2 بود و اختلاف مشاهده شده نیزاز نظر آماری معنی دار بود(P<0.05). مدلینگ داده های طولی برای مقایسه شیب روند کلی تغییر اختلاف معنی دارآماری را بین رانیتیدین و پلاسبو نشان نداد. اما شیبهای قطعه ائی در هفته های آخر برای گروه پلاسبو بطور معنی داری بیشتر بود. داشتن سابقه خانوادگی مثبت چاقی احتمال افزایش وزن ناشی از مصرف اولانزاپین را بیشتر می کرد.