بررسی حساسیت سونوگرافی در تشخیص سندرم کارپال تونل

Abstract

This study aims at evaluating the diagnostic value of sonography in patients with the CTS. Methods & Materials In an analytic-descriptive cross-sectional study, 90 patients suspected with the CTS were recruited in Tabriz Imam Reza Hospital during a 17-month period. The diagnosis was made based on the clinical findings incorporated with the EMG/NC studies. Cross-sectional area of median nerve was measured by sonography at three levels: immediately proximal to carpal tunnel inlet (P), at carpal tunnel inlet (I), and at carpal tunnel outlet (O). The thickness of flexor retinaculum was also measured. Optimal threshold levels were determined in discrimination of affected and not-affected hands, as well as the severity of the CTS. Results Ninety patients (155 wrists with the CTS and 25 not-affected wrists) were enrolled. The mean P, O and I were 12.563.99 mm2, 11.443.35 mm2 and 11.423.26 mm2, respectively in the case wrists and 11.103.11 mm2, 10.152.87 mm2 and 10.242.60 mm2, respectively in the control wrists (p>0.05). The optimal cut-off points for diagnosis of the CTS was P11.5 mm2 (sensitivity=59.60% and specificity=59.09%), I10.5 mm2 (sensitivity=60.26% and specificity=54.55%) and O10.5 mm2 (sensitivity=63.58% and specificity=50.00%). Based on the findings of EMG/NC, the mild, moderate and severe CTS consisted 18.9%, 55% and 12.2% of the cases. The mean readings were significantly higher in the cases with severe CTS comparing with the cases with mild or moderate CTS and the controls. The optimal points were P12.5 mm2, I12.5 and O11.5 mm2 with the best sensitivity of 76.19% and the best specificity of 72.08%. The thickness of flexor retinaculum was comparable between the groups., هدف از این مطالعه، بررسی ارزش تشخیصی سونوگرافی در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال است. مواد و روشهادر یک مطالعه توصیفی-تحلیلی و مقطعی، 90 بیمار با شک بالینی سندرم تونل کارپال در بیمارستان امام رضا (ع) تبریز طی 17 ماه بررسی شدند. تشخیص براساس یافته های بالینی همراه با بررسی EMG/NC صورت گرفت. مقطع عصب مدیان با استفاده از سونوگرافی در سه سطح اندازه گیری گردید: پروگزیمال ورودی (P)، ورودی (I) و خروجی (O) تونل کارپال. ضخامت فلکسور رتیناکولوم نیز اندازه گیری شد. نقاط برش مناسب جهت تمایز موارد گرفتار و غیرگرفتار و نیز شدت سندرم تونل کارپال تعیین شد.نتایج90 بیمار (155 مچ دست مبتلا و 25 مچ دست غیرمبتلا) بررسی شدند. متوسط P، O و I در گروه بیمار بترتیب 99/356/12، 35/344/11 و 26/342/11 میلی متر مربع و در گروه غیرمبتلا بترتیب 11/310/11، 87/215/10 و60/224/10 میلی متر مربع بود (05/0<p). بهترین نقاط برش جهت تشخیص سندرم تونل کارپال شامل P 5/11 (با حساسیت و ویژگی 60/59 و 09/59 درصد)، I 5/10 (حساسیت و ویژگی 26/60 و 55/54 درصد) و O 5/10 میلی مترمربع (حساسیت و ویژگی 58/63 و 00/50 درصد) محاسبه گردید. بر اساس نتایج EMG/NC، سندرم تونل کارپال خفیف، متوسط و شدید به ترتیب در 9/18، 55 و 2/12 درصد موارد وجود داشت. متوسط مقادیر اندازه گیری شده در گروه مبتلا به بیماری شدید بطور معنی داری بیشتر از موارد با بیماری خفیف و متوسط و افراد سالم بود. بهترین نقاط برش در این زمینه، P 5/12، I 5/12 و O 5/11 با بهترین حساسیت 19/76% و بهترین ویژگی 08/17% بود. ضخامت فلکسور رتیناکولوم در بین گروه ها تفاوت معنی داری نداشت.