This study aims at evaluating the therapeutic efficacy of electrical stimulation (ES) on upper limb spasticity after stroke In a randomized clinical trial, 75 patients with post-stroke upper limb spasticity were studied during a 15-month period in Tabriz Imam Khomeini and Imam Reza Hospitals. These patients randomized in three 25-patient groups; group E received motor level ES on extensor muscles of the affected forearm; group F received sensory level ES on flexor muscles of the affected forearm; and group C or control who received no ES. ES was applied for 15 days, 0.5 h daily in the interventional groups. Stretching was also employed for all the patients. The grip index, hand index, passive and active range of motion (ROM) of wrist and elbow and Ashworth scale were determined and compared between the three groups at baseline, after halting the interventions and 6 weeks afterwards. The recruited patients were comparable for age, sex and duration of stroke. Spasticity improvement was significantly more prominent in groups F comparing with the controls after 6 weeks post-intervention. Improvement of upper limb function was better in groups E and F comparing with the controls immediately and 6 months after finishing the intervention. The gripping force was significantly increased after intervention and 6 weeks later in the E group and to lesser degree in group F comparing with the controls. The active extension and passive flexion improvements after 6 weeks post-treatment were significantly higher comparing with the amounts documented immediately after treatment in group E than groups F and C., هدف از این مطالعه بررسی کارایی درمانی تحریک الکتریکی (ES) در اسپاستیسیتی اندام فوقانی پس از سکته مغزی است. در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 75 بیمار با اسپاستیسیتی اندام فوقانی پس از سکته مغزی طی مدت 15 ماه در بیمارستان امام خمینی و امام رضا (ع) تبریز بررسی شدند. این بیماران بطور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: گروه E که ES در سطح موتور بر عضلات اکستانسور ساعد گرفتار دریافت نمودند؛ گروه F که ES در سطح حسی بر عضلات فلکسور ساعد گرفتار دریافت نمودند؛ و گروه C یا شاهد که ES دریافت نکردند. ES بمدت 15 روز، 5/0 ساعت روزانه در دو گروه مداخله اعمال گردید. تمرینات کششی نیز در تمامی بیماران صورت گرفت. قدرت مشت کردن، شاخص عملکردی دست، دامنه حرکت فعال و غیرفعال مچ و آرنج و شدت اسپاستیسیتی بر اساس مقیاس آشورث در سه گروه پیش از درمان، به محض توقف آن و 6 هفته بعد تعیین و مقایسه شد.بیماران بررسی شده از نظر سن، جنس و مدت سکته مغزی همسان بودند. میزان بهبود اسپاستیسیتی شش هفته پس از اتمام درمان با ES بطور معنی داری در گروه F نسبت به گروه شاهد بیشتر بود. میزان بهبود عملکرد اندام فوقانی بلافاصله و شش هفته پس از اتمام درمان در دو گروه F و E بطور معنی داری بهتر از گروه شاهد بود. میزان قدرت مشت کردن بلافاصله و شش هفته پس از اتمام درمان با ES در گروه E و در درجه بعد در گروه F بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود. میزان بهبود فلکسیون غیرفعال و اکستانسیون فعال 6 هفته پس از اتمام درمان نسبت به مقادیر ثبت شده بلافاصله پس از اتمام درمان در گروه E بطور معنی داری بهتر از گروه F و C بود.