نقش تثبیت فیبولار در درمان شکستگی های 13 تحتانی تیبیا

Abstract

Background Combined fracture of the tibia and fibula is a common orthopedic injury that can be treated nonoperatively in a cast or surgically by using external fixators, plates or intramedullary nailing (IMN). There is an ongoing debate about the necessity of fibular fixation when a distal one third midshaft tibial fracture is accompanied by an ipsilateral fibular shaft fracture. Some researchers advocate this approach because of a higher level of stability. However, others think that fibular fixation may increase the complications. This study aims at evaluating the role of fibular fixation in the treatment of one third distal tibial fractures. Methods & Materials In a randomized clinical trial, 53 patients with concomitant fractures of distal third of tibia and ipsilateral fibula recruited in Tabriz Shohada Hospital during a 23-month period. These patients randomized in two groups: with fibular fixation (the case group); and without the fibular fixation (the controls). The patients were followed up for at least 6 months postoperatively. Results There were 22 males and 2 females with the mean age of 24.27.8 years in the cases group and 23 males and 6 females with the mean age of 28.610.3 years in the control group (p>0.05). Immediately after operation, there was a varus/valgus deformity in 4.2% and an antero-postrior deformity in none of the cases vs. 20.7% and 10.3% of the controls, respectively (p>0.05). Malunion and nonunion was present in 4.2% and none of the cases vs. 17.2% and 10.3% of the controls, respectively (p>0.05). Infection and the need for reopeartion were documented in 4.2% and none of the cases and 6.9% and 17.2% of the controls, respectively. There was no significant difference between the two groups regarding the infection rate; however, the need for reopeartion was significantly higher in the case group (p=0.041, OR=1.2)., هدف از این مطالعه، بررسی نقش تثبیت فیبولا در درمان شکستگی های یک سوم دیستال تیبیا است. مواد و روشهادر یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 53 بیمار با شکستگی همزمان یک سوم دیستال تیبیا و فیبولای همان سمت در بیمارستان شهدا تبریز طی یک دوره 23 ماهه بررسی شدند. این بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: با تثبیت فیبولا (گروه مورد) و بدون تثبیت فیبولا (گروه شاهد). پیگیری حداقل بمدت 6 ماه در تمامی افراد صورت گرفت.نتایج22 بیمار مذکر و 2 بیمار مونث با سن متوسط 8/72/24 سال در گروه مورد و 23 بیمار مذکر و 6 بیمار مونث با سن متوسط 3/106/28 سال در گروه شاهد وارد مطالعه شدند (05/0<p). بلافاصله پس از عمل، دفورمیتی واروس/والگوس و دفورمیتی قدامی-خلفی در گروه مورد بترتیب در 2/4 و صفر درصد بیماران و در گروه شاهد بترتیب در 7/20 و 3/10 درصد موارد وجود داشت (05/0<p). مال یونیون و نان یونیون در گروه مورد بترتیب در 2/4 و صفر درصد موارد و در گروه شاهد بترتیب در 2/17 و 3/10 درصد موارد وجود داشت (05/0<p). عفونت و نیاز به جراحی مجدد بترتیب در 2/4 و صفر درصد بیماران گروه مورد و بترتیب در 9/6 و 2/17 درصد بیماران گروه شاهد وجود داشت. از نظر میزان عفونت تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت، ولی میزان نیاز به جراحی مجدد در گروه شاهد بطور معنی داری بیشتر بود (041/0=p، 2/1=OR).