بررسی کلونیدین و میدازولام خوراکی در پیشگیری از آژیتاسیون بعد از اعمال جراحی در واحد مراقبتهای پس از بیهوشی کودکان

Abstract

The aim of the present study was to compare clinical effects of oral Midazolam and oral Clonidine in prevention of EA on pediatric post-operative period in post anesthesia care unit. In a double-blind randomized clinical trial, 127 children candidates of tonsillectomy and myringotomy were evaluated in Tabriz Pediatrics Hospital during a 12-month period. The patients were allocated in three groups; group M (42 cases) received oral Midazolam (0.5 mgkg-1) 30 min before operation; group C (43 cases) received oral Clonidine (4 إkg-1) 30 min before operation; and group P (42 cases) just received oral placebo in the same time. Agitation scores were determined at baseline and during recovery room stay. The recruited 3 groups were matched regarding age, sex and weight (p>0.05). The final agitation score was significantly lower in M and C groups comparing with that in group P. In separate measurements, the mean agitation score were significantly lower in group C comparing with group M. The frequency of EA was significantly lower in groups C and M immediately after recovery comparing with group P but this rate was conversely higher in groups C and M with passing time (until 20 min after recovery). The mean time of recovery was significantly higher in groups C and M comparing with that in group P. Vital signs were rather stable in group C comparing with group M. The mean duration of agitation was comparable between the three groups., هدف از این مطالعه مقایسه اثرات بالینی میدازولام و کلونیدین خوراکی جهت پیشگیری از EA پس از جراحی در بخش مراقبت پس از بیهوشی کودکان است.در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور آینده نگر، 127 کودک کاندید عمل جراحی آدنوتانسیلکتومی و میرنگوتومی در بیمارستان کودکان تبریز طی 12 ماه بررسی شدند. بیماران بطور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند: گروه M (42 بیمار) که میدازولام خوراکی (mgkg-1 5/0) نیم ساعت پیش از جراحی گرفتند؛ گروه C (43 بیمار) که کلونیدین خوراکی (إkg-1 4) نیم ساعت پیش از جراحی گرفتند؛ و گروه P (42 بیمار) که در همان زمان فقط دارونما گرفتند. نمره آژیتاسیون قبل از عمل و در زمان ریکاوری تعیین شد. بیماران هر سه گروه از نظر سن، جنس و وزن همسان بودند (05/0<p). متوسط نمره آژیتاسیون در گروه های M و C در مقایسه با گروه P بطور معنی داری کمتر بود. طی اندازه گیری های جداگانه، متوسط نمره اژیتاسیون در گروه C بطور معنی داری کمتر از گروه M بود. فراوانی EA در گروه C و M بلافاصله پس از ریکاوری بطور معنی داری کمتر از گروه P بود، ولی با گذشت زمان (تا 20 دقیقه پس از ریکاوری) بطور معکوس در گروه های C و M افزایش یافت. متوسط زمان ریکاوری در گروه های M و C بطور معنی داری بیشتر از گروه P بود. علایم حیاتی در گروه C در مقایسه با گروه M از ثبات بیشتری برخوردار بود. متوسط مدت آژیتاسیون در سه گروه مشابه بود.